Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Thirteen

Pov. Noah
Licht geschokt keek ik haar aan. "Hoe bedoel je?" Scarlett schudde haar hoofd. "Ik kan dit niet omdat..." Ze werd even stil en keek me vluchtig aan. "Omdat ik jou dan laat winnen!" En met dat duwde ze me van zich af en belande ik met mijn rug tegen de bank.

Ze grijnsde en ik ging op de bank zitten. "Oké oké jij wint." Zei ik met een klein lachje, maar een gevoel van teleurstelling knaagde vanbinnen. Bijna. Bíjna had ik haar gekust. Maar nu was het moment voorbij en zou het er waarschijnlijk nooit meer van komen.

Ik schrok op uit mijn gedachten doordat ik in het kussen van de bank werd gedrukt. Scarlett zat op mijn schoot met haar gezicht naar mij toe en haar knieën aan beide kanten naast mij in de bank. "We waren net ergens aan begonnen." Fluisterde ze in mijn oor.

Ze sloeg haar armen om mijn nek en drukte een klein kusje in mijn hals. "En dat wil ik nu graag afmaken." Zei ze waarna ze een spoor van kusjes over mijn kaak gaf. Ze stopte een millimeter van mijn mondhoek af en keek me vragend aan. Ik streek een pluk haar uit haar gezicht en knikte.

Zachtjes drukte ze haar lippen op de mijne en tintelingen schoten door mijn lichaam. Het was als een soort dans, de manier waarop haar lippen over de mijne bewogen. Mijn handen gleden over haar rug en ik drukte haar stevig tegen me aan. Haar handen gingen door mijn haar en toen ze voorzichtig om toestemming vroeg, gaf ik die meteen. Haar tong vond de mijne en een gevoel van geluk overspoelde me. Het was een innige kus vol passie en het kon voor mij niet lang genoeg duren.

Jammer genoeg werd onze kus ruw onderbroken door het gerinkel van geld en geïrriteerde zuchten. Scarlett maakte zich geschrokken los uit mijn omhelzing en we keken recht in de gezichten van Vanessa en Thomas. Thomas was vrolijk zijn geld aan het tellen, terwijl Vanessa geërgerd voor zich uit staarde. Scarlett herpakte zich en keek de twee boos aan.

"Wat heeft dit nou weer te betekenen?" Vroeg ze kwaad. Thomas haalde quasi-onschuldig zijn schouders op. "Nessa en ik hadden een weddenschap. Als we jullie alleen zouden laten en jullie zouden elkaars gezicht opeten zoals net gebeurde, dan kreeg ik een tientje." Hij grijnsde. "Ik ben nu dus een tientje rijker." Scarlett zuchtte geërgerd. "Fijn voor je. Kan je ons nu weer met rust laten?"

Thomas knikte. "Natuurlijk zussie, ik heb mijn centen al binnen." Scarlett gromde. "Ik ben elf minuten ouder dan jij, sukkel!" "Maar je bent wel twintig centimeter kleiner dan ik." Grinnikte Thomas. Vanessa zuchtte en sleepte haar mate achter zich aan de deur uit.

Scarlett zuchtte. "En nu?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet. We zouden een film kunnen kijken of zo?" Scarlett knikte. "Prima, wat voor film wil je zien?" "Maakt mij niet uit, kies jij maar." Scarlett rolde met haar ogen. "Laat maar zitten dan. Zullen we het bos in gaan? Er is een plek die ik je graag wil laten zien."Is goed, wijs me maar de weg."

Na een half uur gerend te hebben als wolf stond Scarlett stil. Ze keek even om zich heen en verdween toen in de bosjes. Toen ze terug kwam was ze getransformeerd en had ze de kleding aangedaan die ze om haar enkel had gebonden. Ik besloot hetzelfde te doen en liep de bosjes in om te transformeren. Het was de tweede keer dat ik terug transformeerde naar mijn mensengedaante, maar het ging nu al haast vanzelf.

"Zijn we er al? Vroeg ik aan Scarlett toen ik weer uit de bosjes vandaan kwam. Scarlett schudde haar hoofd. "We moeten nog een klein stukje lopen, maar ik wil dat je je ogen dichtdoet." Ik knikte en sloot mijn ogen. Haar hand gleed in de mijne en ze begon te lopen.

"Doe je ogen maar weer open." Zei ze zachtjes toen we weer stilstonden. Ik knipperde even tegen het felle zonlicht. We stonden aan de rand van een klein meertje. Een waterval kletterde aan de overkant en er dreven wat waterlelies op het water. "Dit is prachtig." Fluisterde ik, starend naar het helderblauwe water. Scarlett glimlachte en haar ogen straalden.

"Wacht maar tot je de rest ziet." Zei ze met pretlichtjes in haar ogen. "Welke rest?" Ze schudde haar hoofd. "Kom gewoon mee." Ze pakte mijn hand en trok me mee. We liepen om het meertje heen en vlak voor de waterval stopte ze. "Momentje..." Mompelde ze.

Ze stapte naar een grote ronde steen toe en begon er tegenaan te duwen. Tot mijn grote verbazing rolde de steen weg en keek ik een grote grot in. Scarlett nam me mee naar binnen en ik keek mijn ogen uit. De waterval hing als een soort gordijn voor de opening van de grot en door het weerspiegelende zonlicht was de grot volledig verlicht.

"Dit." Zei Scarlett. "Dit is mijn plekje."

A/n

Wordcount: 836

Confusion: Nahh

Cute stuff: I guess, ik vind ze wel cute

Aantal doden: Nope noperdie nopenope

Inspiratie van de schrijfster: echt gigantisch

Dit was best wel een saai hoofdstuk. Sorry.
Maar volgend hoofdstuk wordt beter, dat beloof ik!