Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Ten

Pov. Noah
Na het ontbijt, wat bestond uit twee croissantjes en een kop thee, kreeg ik van Vanessa een kamer toegewezen om nog even te slapen. Ik had immers de hele nacht zitten lezen. Ik wierp een blik op de klok die aan de muur hing in de kamer. Tien uur. Had ik nou echt drie uur met Scarlett zitten praten zonder geïrriteerd te zuchten? Bijzonder.

Met een lichte zucht plofte ik op het grote tweepersoons bed in het midden van de kamer. Het behang op de muren was gebroken wit, en de gordijnen waren beige. Er lag een eikenhouten vloer in de kamer en het kleine, crèmekleurige vloerkleed maakte het geheel af.

Ik pakte een ander, veel dunner weerwolfboek uit de boekenkast naast mijn bed en las een paar hoofdstukken. Het ging over de geschiedenis van de pack waar Skye, Scarlett, Thomas en Vanessa bij hoorden, alleen eindigde het in 1997.

Ik legde het boek weg en ging op het bed liggen. In gedachten verzonken staarde ik naar het plafond. Scarlett en ik hadden tijdens het ontbijt een goed gesprek gevoerd. Ze vertelde over mijn tante, dat mijn tante ooit een weerwolf was, maar dat ze haar wolf was kwijtgeraakt omdat ze er voor had gekozen om met een mens te trouwen. Haar echtgenoot stierf zes jaar later in een auto-ongeluk en toen was ze in dit bos gaan wonen.

Ook had ze verteld dat dit bos alleen bestaat voor mensen met weerwoflbloed, daarom was ze zo verbaasd dat ik gewoon in dit bos was, terwijl ik geen weerwolf-geur met me meedroeg. Ze was er ook nog steeds niet achter hoe ik hier kon zijn, en hoe mijn moeder van deze plek afwist.

Langzaam zakten mijn ogen dicht, maar ik kon nog net zien dat de klok al kwart over twee aangaf.

~~~

Ik werd wakker van stemmen op de gang. Het was al donker buiten en de klok gaf aan dat het kwart voor tien was. "Het zou nu bijna moeten gebeuren." Hoorde ik Skye aan de andere kant van de deur zeggen. "Ga bij hem kijken dan." Zei Vanessa gestrest. Skye zuchtte geïrriteerd. "Ik ga wel." Zei Scarlett. "Ik ken hem het langst." "Huh? Maar..." Mompelde Skye, maar Scarlett kwam mijn kamer al binnen.

Ze knipte het licht aan en ik wilde mijn bril pakken, maar ik besefte me al gauw dat dat niet nodig was. Ik kon prima zien! "Hey." Zei Scarlett toen ze de deur gesloten had. "Gaat het goed?" Vroeg ze aan me. Er zat een bezorgd randje aan haar stem. "Eh... Ik denk het... Ik heb in ieder geval prima geslapen."

Ze keek me bedenkelijk aan. "Moet je je bril niet opzetten?" Vroeg ze een tikkeltje verbaasd. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, wonderbaarlijk genoeg niet. Ik kan gewoon scherp zien." Antwoordde ik. Scarlett humde iets. "Hé Noah?" Vroeg ze daarna. "Dit klinkt misschien raar, maar ik wil dat je ruikt of de anderen nog voor de deur staan."

Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. "Hoe dan?" "Sluit je andere zintuigen af en probeer hun geuren op te vangen." Zei ze geduldig. Ik keek haar even raar aan, maar sloot toen mijn ogen en stopte mijn vingers in mijn oren. Toen haalde ik diep adem. "Ik- ik ruik Skye hier voor de deur en-" Ik snoof nog eens. "Vanessa en Thomas zijn bij Mica." Besloot ik toen.

Ik opende mijn ogen weer en haalde toen mijn vingers uit mijn oren. Scarlett keek me vol bewondering aan.

"Ze vindt je leuk."
Zei een stem in mijn hoofd, die niet van mij afkomstig was. "W-wat? Wie ben jij?" Vroeg ik hardop. Scarlett keek bezorgd op. "Noah, is alles goed?" "Zie je, ze is zelfs bezorgd om je!" Zei de stem. "Scarlett, ik hoor een stem in mijn hoofd..." Mompelde ik twijfelend.

"Oh, ik had me nog niet voorgesteld. Wat onbeleefd van me." Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. "Het is tien uur geweest..." Fluisterde Scarlett. "En dat betekent dat?" Vroeg ik haar. "Blijf hier, ik ga Thomas halen." Zei Scarlett waarna ze de deur uit ging. "Oké?..." Mompelde ik.

"Wil je weten wat dat betekent?" Vroeg de stem nu. "Ja?" Zei ik hardop. "Je hoeft niet te praten, je kan ook gewoon denken. Ik zit in je hoofd, ik kan je gedachten lezen." Oh. OH. "Tien uur betekend dat ik nu deel van jou ben. Ik ben trouwens Caleb, aangenaam." Ehh... Volgens mij ben ik gek aan het worden. "Nee hoor." Zei Caleb.

Met dat stormden Scarlett en Thomas binnen. "Waar stressen jullie nou de hele tijd om?" Vroeg ik toen ze binnen kwamen. "Scarlett zei dat je stemmen in je hoofd hoorde." Zei Thomas, nog nahijgend van het rennen. "Één stem. Niet meerdere." Antwoordde ik hem. "En verder gaat het prima, dus ik snap niet waar jullie je druk om maken."

"Ik snap het wel. Ze maken zich druk om jou, omdat ik nu de controle over ga nemen. Noah, je bent nu een weerwolf."

A/n

Wordcount: 832

Confusion: ik denk van niet maar ik kan niet in jullie hoofden kijken

Cute stuf: niet heel erg

Aantal doden: nog steeds geen (waarom voeg ik dit de hele tijd toe?)

Inspiratie van de schrijfster: kennen jullie de zon? Nou zo groot dus

Het is weer woensdag, dus dat betekend weer een nieuw hoofdstuk! Ik hoop dat dit hoofdstuk het wachten waard was.

Tot over een weekje!