Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Twenty-six

Pov. Noah
De dokter was weer weggelopen, maar Skye wilde de kamer van Scarlett niet meer in. Ze was nog steeds lichtelijk in paniek, en haar handen voelden koud aan.

Gelukkig kwam Vanessa een kwartiertje later naar het ziekenhuis, zodat Scarlett niet alleen hoefde te zijn. Ook al was ze niet bij bewustzijn.

Toen Skye zicht uit mijn omhelzing wurmde, ging er een vreemde soort teleurstelling door me heen. Ze keek me bedroefd aan en beet op haar lip.

Ik wilde iets zeggen om de stilte te verbreken, maar ik zweeg toch. Ik stak mijn hand naar haar uit en ze keek me even vragend aan. Toch pakte ze mijn hand vast. Langzaam slenterden we door de gangen van het ziekenhuis naar de uitgang.

Ineens voelde ik Calebs aanwezigheid weer in mijn hoofd. Met alle kracht die ik had duwde ik hem weg en jankend droop hij af. Ik had nu écht geen zin in hem.

Buiten was het koud en kleine sneeuwvlokjes dwarrelden door de lucht. De sneeuw was laat, het was immers al april.

Skye rilde en haar neus was rood van de kou. "Wil je mijn jas aan?" Bood ik haar voorzichtig aan. Ze schudde haar hoofd. "Nee, straks krijg jij het koud." Ik grinnikte. "Ja, maar nu heb jij het koud. Waarschijnlijk heb jij het nu kouder dan ik het zou hebben zonder jas."

Skye zuchtte en rilde nogmaals. "Weet je zeker dat je mijn jas niet wilt?" Vroeg ik nogmaals. Skye rolde met haar ogen. "Omdat je zo aandringt."

Ik grijnsde en gaf mijn jas aan haar. Ze ritste hem tot boven aan toe dicht, waardoor alleen haar ijsblauwe ogen nog boven de kraag uitkwamen. Ik snoof geamuseerd en deed de capuchon over haar hoofd. "Nu ben je net een eskimo." Zei ik met een grijns.

Skye lachte. "Ik jaag alleen niet op walvissen." Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Waar jaag je dan wel op?" Skye zweeg, maar haar niets ziende ogen glinsterden ondeugend.

Ineens dook ze boven op me en drukte ze me tegen de grond. "Ik jaag op hulpeloze wolfjes zonder  jas." Grinnikte ze. "Hmmm..." Mompelde ik.

"En wat nou als ik zeg..." Ik liet even een stilte vallen. "dat ik jaag op hulpeloze wolfjes die heel toevallig mijn jas aanhebben?" En met die woorden duwde ik Skye van me af en pinde ik haar tegen de grond. 

Voor een moment straalde de schrik van haar gezicht af, maar al gauw begon ze te lachen. "Wat is er zo grappig?" Vroeg ik met een lachje. Skye haalde haar schouders op. "Jij." Zei ze en ze grinnikte. "Oh?"

"Mijn wolf kan nog altijd zien door mijn ogen." Fluisterde ze. Ze grinnikte. "Ze zei dat er sneeuw in je haar zit." Ik haalde mijn hand door mijn haar. Inderdaad. Sneeuw.

"Er zit ook sneeuw in jou haar." Zei ik met een lachje. "Dat kan niet, ik heb een capuchon op." Zei Skye verontwaardig. "Jawel, ik kan namelijk in de toekomst kijken." Fluisterde ik in haar oor, waarna ik een handje sneeuw in haar gezicht strooide.

"Ah dat is flauw!" Jammerde Skye en ze veegde de sneeuw uit haar gezicht. "Weet je wat ook flauw is?" Vroeg ik met een grijns. Skye trok vragend een wenkbrauw op. "Nou?"

"Patat zonder zout." Skye zuchtte. "Je bent echt niet grappig Noah. Gewoon niet." Ik trok mijn wenkbrauwen op.

"Echt niet?" Skye rolde met haar ogen. "Nee. Je bent niet grappig." Ik keek haar quasi-teleurgesteld aan.

Skye haalde haar schouders op. "Tja. Ik kan er ook niks aan doen dat jij gewoon niet grappig bent." Ik zuchtte. "Oké oké, ik snap het al." Ik zweeg even.

"Ik krijg het een beetje koud." Mompelde ik. "Hoe zou dat nou komen?" Grinnikte Skye. "Nou, misschien door dat deze kleine wolf hier mijn jas heeft gestolen."

"Je boodt me zelf je jas aan, sukkel." Ohja. "Oké, jij wint, maar laten we nu naar huis gaan." Zei ik uiteindelijk.

Skye stemde daarmee in. Ik krabbelde overeind en hielp Skye met opstaan. We klopten de sneeuw van ons af en wandelden veder door het bos.

Er heerste een vredige stilte terwijl we door het bos wandelden. De verse sneeuw knerpte onder onze voeten en vogeltjes floten een vrolijk liedje.

Ineens pakte Skye mijn hand vast. Voorzichtig, dat wel, maar mijn hand is niet gevoelloos, dus ik merkte het wel.

Een klein lachje speelde om haar lippen toen ik mijn hand niet lostrok en ik voelde een gelukzalig gevoel over me heen spoelen. Mijn hand tintelde en mijn hart maakte een sprongetje, maar ik snapte het niet.

Wat was er ineens met me aan de hand? Voor de zoveelste keer vandaag vocht Caleb tegen de muur die ik om hem heen had gebouwd. Sinds die aanval op die wolf liet ik hem niet meer toe. Ik had hem volledig geblokkeerd.

Caleb drong steeds harder aan en het kostte mij al mijn energie om hem weg te drijven. Ik voelde me licht in mijn hoofd en ik stond niet meer zo stevig op mijn voeten.

"Gaat het wel?" Vroeg Skye bezorgd. Ik schudde mijn hoofd, waardoor ik nog duizeliger werd. "Ga even zitten." Zei Skye en ik deed wat ze me opdroeg.

Caleb bleef tegen me vechten en ik begon vlekken te zien voor mijn ogen. Ik dreigde mijn bewustzijn te verliezen, dus gaf ik het gevecht op. Ik was uitgeput.

Nog voordat ik bewusteloos in elkaar zakte hoorde ik Caleb iets tegen me zeggen.

"Zij. Zij is het. Eindelijk heb ik haar gevonden."

A/n

Wordcount: 919

- - -

En hoe was jullie dag?

Ik ben compleet dood door gym en spierpijn van paardrijden, maar verder ben ik redelijk oké. Denk ik.

Nou, tot volgende week maar weer, doei!