Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Nineteen

Pov. Noah
De volgende dag was Scarlett heel nerveus. Ze was de hele tijd aan het ijsberen en ze weigerde ook maar iets te eten.

Ik snapte wel dat ze zenuwachtig was, ze had een flinke groep mensen- of nou ja, wolven- naar het grondgebied van een vijandelijke Alpha gestuurd, terwijl we niet eens zeker waren of hij daadwerkelijk achter de verdwijning van haar tante zat.

"Lieverd, is er iets?" Vroeg mijn tante aan Scarlett toen ze de trap af kwam.

Scarlett stond stil en draaide zich om. "...Nee?"

Mijn tante snoof. "Daar geloof ik niks van. Wat is er?"

Een zucht rolde over Scarletts lippen. "Tante Marian is eh... Verdwenen. Ik heb twintig man op onderzoek gestuurd."

Ze beet zachtjes op haar lip. "Ik... We denken dat Alpha Josh haar heeft ontvoerd."

Tante Elisa keek haar verbaasd aan. "Schat waarom zou hij dat doen?" Vroeg ze verward.

Ik floot tussen mijn tanden door. Nu moest Scarlett wel vertellen waar het om ging.

Scarlett wierp me een giftige blik toe. "Alpha Josh is eh... Mijn mate..."

"Huh? Maar..." Mijn tante knipperde verbaasd met haar ogen. "En Noah dan?"

Scarlett sloeg haar ogen neer. "Ja eh... Hij dus niet." Mompelde ze.

Tante Elisa staarde haar aan. "Ik heb Alpha Josh afgewezen..." Fluisterde Scarlett.

"Je wat?!" Riep mijn tante.

Scarlett zuchtte. "Maar... Het is Alpha Josh, hij verslind meiden alsof ze pizza's zijn. Ik wil niet de volgende zijn die hij gebroken achterlaat..." Ze zuchtte nog eens. "En ik heb Noah, ik heb Josh niet nodig."

Mijn tante schudde teleurgesteld haar hoofd. "Kind, je weet toch dat je als She-Alpha een Luno nodig hebt?"

Ik kuchte ongemakkelijk. "Sorry, wat?" Vroeg ik lichtelijk geïrriteerd.

Tante Elisa zuchtte. "Scarlett is de rechtmatige Alpha van de pack, een vrouwelijke Alpha is een She-Alpha. Een Luno is een mannelijke Luna. Een Luno of Luna moet de mate van de Alpha zijn, anders mag het volk een andere Alpha kiezen."

Ik staarde Scarlett vragend aan, maar ze knikte bevestigend. Ik zuchtte. "Oh, maar..." Scarlett schudde haar hoofd. "Het maakt niet uit Noah, ik wil met jou zijn."

"Nee." Zei ik tegen haar. "Je mag je titel niet opgeven voor mij. Het spijt me, maar ik vind dat je je mate moet zoeken." Iets in mij brak toen ik dit zei, maar ik wist dat dit het juiste was om te doen.

Zowel Scarlett als mijn tante keken me geschrokken aan. "Maar..." fluisterde Scarlett. Tranen welden op in haar ogen.

"Alsjeblieft Scarlett, ik wil niet dat jij wordt afgezet als Alpha. Dat is het niet waard. Ík ben het niet waard."

Scarlett schudde haar hoofd. "Dat is niet waar, ik houd van je! Tuurlijk ben jij het wel waard!" Snikte ze.

"Toe, Scarlett, maak het niet zo moeilijk. Ik wil gewoon het beste voor je." Fluisterde ik.

Ineens werden haar ogen wazig, als teken dat ze aan het mindlinken was.

Een geschrokken uitdrukking verscheel op haar gezicht. "Nee..." Fluisterde ze ongelovig.

Ze keek mij en mijn tante allebei snel aan. "Ik moet gaan, ze hebben een spoor van Marian gevonden." Zei ze en ze wilde zich omdraaien.

Ik pakte haar pols vast en trok haar terug. "Ik ga met je mee, die Josh mag dan je mate zijn, ik laat je daar niet alleen heen gaan."

Scarlett schudde haar hoofd. "Nee, ik moet dit alleen doen en ik wil je niet onnodig in gevaar brengen." Zei ze zachtjes.

"Dat doe je niet, ik red mezelf wel. Ik wil gewoon zeker zijn dat je veilig bent." Fluisterde ik en ik liet haar pols los.

"In dit bos ben je nooit helemaal veilig. Ik red het zelf wel, echt waar." Mompelde Scarlett en ze keek me aan.

"Vertrouw je me als ik zeg dat me niks overkomt?" Vroeg ze voorzichtig. Ik knikte, maar mijn hoofd schreeuwde dat dat niet zo was.

"Ik moet dit alleen doen Noah, ik beloof je dat ik zo snel mogelijk terug kom." Ze sloeg haar armen om me heen en begroef haar gezicht in mijn nek. Ik drukte haar stevig tegen me aan, bang dat ze ieder moment kon verdwijnen.

Voorzichtig maakte Scarlett zich los uit mijn omhelzing en gaf ze mijn tante ook een knuffel. Toen draaide ze zich om en liep ze de deur uit. Ik hoorde nog een huil voordat haar grijswitte wolf uit het zicht verdween.

"Elisa, ik moet haar achterna gaan." Zei ik tegen mijn tante. "Weet je dat zeker?" Vroeg ze voorzichtig. "Je hebt je wolf nog maar net een paar dagen. Je hebt helemaal niet kunnen trainen of wat dan ook."

Ik knikte. "Ik kan Scarlett dit niet alleen laten doen. Ook al zegt ze dat dat het beste is."

Mijn tante zuchtte. "Als je maar voorzichtig bent, en weet wel dat Scarlett dit waarschijnlijk niet leuk gaat vinden." Ik knikte en ging de deur uit.

Ik bond mijn kleren om mijn enkel en begon te transformeren. Mijn botten kraakten en vervormden, op mijn huid verschenen dikke, donkerbruine haren en mijn handen en voeten werden grote, krachtige poten.

Ik schudde een keer mijn vacht uit en huilde. Toen zette ik mijn achtervolging op Scarlett in.

A/n

Wordcount: 859

Confusion: Mwoah

Cute stuff: Nah

Aantal doden: nul (vooralsnog)

Inspiratie van de schrijfster: ruim voldoende

---

Ja hoor mensen, het laatste hoofdstuk van 2018!

Wees vanavond alsjeblieft voorzichtig met vuurwerk en houd je pluizige vriendjes binnen de deuren!

Mijn katjes vieren voor het eerst de jaarwisseling, en vooralsnog lijken ze niet heel erg onder de indruk.
(Maar het is nu pas 12:15 dus dat komt nog wel)