Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Twenty-seven

Pov. Noah
"Is hij wakker?" Hoorde ik iemand voorzichtig vragen. "Nog niet, maar hij overleeft het wel." Zei een man. "Vier dagen overgenomen door een wolf is niks om je zorgen over te maken, het wordt pas ernstig als het langer dan twee weken aanhoud."

Hebben ze het over mij? Ik probeerde mijn ogen open te doen, maar het lukte me niet.

Wat is er aan de hand? Ik probeerde nogmaals mijn ogen open te doen, maar mijn lichaam reageerde niet op mijn bevelen.

Ben ik dood? "Hij zal het wel zwaar hebben, dit is al de tweede keer dat zijn wolf hem zonder toestemming overnam." Hoorde ik de eerste stem zeggen. Volgens mij was het een meisje, en ze klonk nogal bezorgd.

"Het komt wel goed." Zei de man en ik hoorde dat hij het meisje over haar rug aaide. Ik voelde mijn lichaam aanspannen en ik sprong overeind.

Een grommend geluid kwam uit mijn keel, maar ik had nog steeds geen controle over wat er gebeurde. Het leek wel of ik gevangen zat in mijn eigen lichaam.

Ik voelde alles, maar ik zag niks. Een angstig gevoel overviel me. Ben ik blind?

"Noah, rustig, er is niks aan de hand." Fluisterde het meisje. Was dat Skye?

Ineens lag er een hand op mijn hoofd. Ik voelde mijn hele lichaam ontspannen en een gelukzalig gevoel over spoelde me.

Ik snapte er niks van. Wat was er aan de hand? Had Caleb me weer overgenomen? Ik dacht aan wat Scarletts dokter me had verteld. Was ik mijn menselijkheid kwijt aan het raken?

Ineens voelde ik Caleb weer contact zoeken. "Hey bro, sorry dat ik je buiten sloot." Ik gromde naar hem. "Wat heeft dit te betekenen Caleb?" Hij jankte zachtjes.

"Gast. Ik wilde het je echt wel uitleggen, maat je blokkeerde me steeds." Ik snoof. "Ja, wat verwacht je nou als je mijn controle overneemt en zomaar begint te vechten met een andere wolf? Dat ik je lachend vergeef?"

Caleb jammerde. "Maar je hoefde me toch niet volledig te blokkeren? Zo kan ik je niet helpen als er wat is." Ik zuchtte. "Ik was klaar met je Caleb."

"Noah, ben je daar nog?" Vroeg Skye zachtjes. Ik probeerde haar te beantwoorden, maar Caleb hield me tegen. "Caleb, laat me met rust! Ik wil de controle terug!" Schreeuwde ik naar hem.

"Die wilde ik je gister al terug geven, je was gewoon weg!" Zei Caleb gefrustreerd. "Omdat jij me blokkeerde oen!" Protesteerde ik. "Dan weet jij ook eens hoe dat voelt! Je hebt me weken weggehouden!" Jammerde Caleb.

"Omdat je iemand hebt vermoord!" Mijn stem sloeg over toen ik dat naar Caleb schreeuwde. Toen was het stil. Ik had er niks meer aan toe te voegen. Caleb had iemand vermoord met mijn lichaam, en dat zou ik hem nooit vergeven.

"Noah?" Fluisterde Skye zachtjes.
Ik begon mijn zicht weer terug te krijgen en voelde Caleb terugtrekken. Ik duwde hem ver weg, ondanks dat hij me dan niet kon bereiken als er wat aan de hand was.

"Noah?" Vroeg Skye nogmaals.
Ik kon me weer bewegen. Ik keek haar met mijn wolvenogen aan en zag dat er tranen over haar wangen liepen. Ik duwde mijn snuit in haar handen en heel even meende ik dat ik een glimlach zag.

"Ik- ik dacht dat ik je kwijt was..." fluisterde Skye.
Ze snikte en drukte haar gezicht in mijn vacht. Ik jankte zachtjes en krulde mijn staart om haar heen.

Er moest toch een manier zijn om met haar te communiceren zonder te hoeven shiften? Ineens schoot het me te binnen: mindlinken! Alleen wist ik niet hoe. Maar als ik het aan Caleb zou vragen, zou ik toegeven dat ik hem daadwerkelijk nodig had.

Ik sloot mijn ogen en begon met mijn geest de ruimte af te speuren. Ik voelde een andere aanwezigheid in de ruimte, en ineens drong de geur van kamille en zouthout tot me door. Vreemd.

"Skye?" Vroeg ik voorzichtig. Ik voelde haar schrikken. "Noah, sinds wanneer kan jij mindlinken?" Linkte ze terug. Ze klonkt nogal verrast.

"Ik weet het niet, ik probeerde het gewoon." Skye grinnikte. "Het gebeurt niet vaak dat het iemand in één keer lukt."

Ze drukte zich nog iets steviger tegen mij aan en zuchtte. "Ik weet niet meer wat ik moet Noah..." sprak ze nu hardop. "Scarlett is nog steeds in coma, en haar toestand verbeterd maar niet." Ze slikte.

"Josh blijft maar brieven sturen, dat het hem spijt. Hij wil een tweede kans, hij wil haar weer zien. Hij weet het niet Noah, hij weet niet dat ze er zo slecht aan toe is." Ze zweeg even.

"De dokters zeggen dat er een kans is dat ze haar geheugen kwijt is als ze wakker wordt."

"Dus... Dan bestaat er een kans dat ze me niet meer kent?" Vroeg ik via de mindlink. Skye knikte. "Ja, die kans is er inderdaad." Ze zuchtte nogmaals.

"Maar dat is niet wat je dwars zit, toch? Dat voel ik gewoon." Linkte ik naar haar. Skye beet op haar lip en wendde haar blik af. Zachtjes schudde ze haar hoofd.

A/n:

Aantal woorden: 850

- - -

Het volgende hoofdstuk is een direct vervolg op deze conversatie, maar ik moest het hier afbreken omdat het anders veel te lang zou worden.

- - -

Ik was alweer vergeten dat het woensdag was joh.

Ik vergeet vandaag wel veel.

Ik was vergeten:
-dat ik bij Mn oma zou eten
-dat ik moest werken
-dat ik vandaag gym had
-dat ik morgen een toets Frans heb (oeps)

Kortom ik ben weer lekker bezig.

Nog bedankt voor het lezen en tot voldoende week :)