Pov Noah
Daar zat ik dan. Met een baby op schoot. In een huis van iemand die ik net een paar minuten kende. Op de bank met een meisje dat mij haatte omdat ze denkt dat ik haar stalk. Fijn.
In gedachten verzonken liet ik Mica met mijn vingers spelen terwijl ik flarden opving van een gesprek waar ik niks van snapte. Alpha, bèta, pack, mate, maangodin... Bij wat voor vage sekte horen deze mensen? Iets met een obsessie voor astronomie, waarbij het normaal is om op je zeventiende een kind te krijgen? Of misschien zijn ze gewoon ontsnapt uit een gekkenhuis of- Auw!
Woedend keek ik naar het kleine mormel dat in mijn vinger had gebeten. Zijn bruine ogen stonden helder en mijn bloed kleefde aan zijn vlijmscherpe tandjes. Wacht. Bloed? In mijn vinger was inderdaad een kleine bijtwond te zien. Maar hoe in godsnaam kan een baby al zulke scherpe tanden hebben?
"Skye? Kan jij even een doekje voor mij pakken?" Vroeg ik aan het meisje dat nog steeds naast me zat. Ze keek even naar mijn vinger en lachte. "Tuurlijk, geef Mica anders maar even aan Vanessa." Ik knikte en gaf de baby terug aan zijn moeder die me een beetje verrast aankeek. "Sorry voor Mica, hij is nogal ondeugend de afgelopen dagen." Ik haalde mijn schouders op. "Het geeft niet, ik zal even een pleister pakken en dan lost het vanzelf op." Zei ik tegen haar. "Geneest jou wolf dat niet dan?" Vroeg ze.
"Mijn wát? Sorry, maar ik denk dat ik niet goed word. Skye? Ik wil graag naar huis." Skye knikte. Snel zei ze iedereen gedag en daarna haastte ze zich achter mij aan naar buiten. Ze had nog maar net de deur dichtgetrokken toen de deur weer open ging en Scarlett naar buiten stormde. Met haar mantel om, maar dit keer wél volledig gekleed.
"Waarom moesten jullie per se nu weg?" vroeg ze bits. "Ik word hier niet goed van Scarlett! Packs, Alpha's, Mates, EEN WOLF?! Wat is dit voor ziek gedoe?!" riep ik naar haar. Scarlett keek mij kwaad aan terwijl Skye ongemakkelijk met haar donkerblonde lokken speelde.
"Kan iemand mij uitleggen war hier in hemelsnaam aan de hand is?!" Schreeuwde ik naar de twee meisjes. "Het lijkt me verstandig als we nu eerst naar huis gaan, voordat we straks nog onrust veroorzaken." Mompelde Skye. Scarlett knikte instemmend. "Zodra we thuis zijn zullen we je alles uitleggen. Maar voor nu wil ik je vragen om geen stennis te schoppen en gewoon rustig mee te lopen." Zei Scarlett ferm.
De hele weg brandde ik van nieuwsgierigheid maar was ik tegelijkertijd boos dat ze me niks verteld hadden. Met een chagrijnig gezicht volgde ik Scarlett en Skye terwijl we ons een weg baanden tussen de struiken door.
We waren net halverwege toen de struiken ineens begonnen te ritselen. De twee meisjes bleven gealarmeerd staan. Scarlett snoof. "Shit..." fluisterde ze. Ergens rechts van mij knapte een takje. Kippenvel stond inmiddels op mijn armen.
"Skye, ik wil dat je Noah nu meeneemt naar huis. Ren zo hard als je kan en kijk niet om." zei Scarlett tegen haar zusje. Skye knikte en trok me mee. Ik begon te rennen, maar ik merkte dat Skye me niet bijhield. Ik vertraagde mijn pas en keek achterom om te kijken waar ze bleef.
Skye naderde mij, maar waar Scarlett daarnet nog had gestaan, was er nu een gevecht gaande tussen een enorme grijze wolf die aangevallen werd van drie kanten. Ineens sprongen er twee andere wolven uit de bosjes, die de grote wolf begonnen te helpen.
Toen Skye naast me stond pakte ik haar pols vast, zodat ze wist dat ik stilstond. "Waar komen die wolven vandaan?" Vroeg ik haar. Skye bewoog ongemakkelijk heen en weer. "Hoeveel zijn het er?" Vroeg ze nerveus.
"Zes, een hele grote en vijf met een normaal formaat. Het is nu drie tegen drie." Informeerde ik haar. Ze zuchtte opgelucht. Ik snapte er nog steeds helemaal niks van. De grote wolf was met de twee anderen inmiddels aan de winnende hand, maar zijn vacht was doordrenkt met bloed, en het leek er op dat ie het niet lang meer vol zou houden.
Ineens slaakte een van de drie aanvallers een korte jank waarna ze alle drie terug de bosjes in stoven. "Wie zijn er weg gerend?" Vroeg Skye met een bezorgde ondertoon. "De wolven die die grote aanvielen." Antwoordde ik. Een zucht rolde over haar lippen, en ze haalde drie mantels uit haar tas. Voor zover ik kon zien was dat het enige waarmee haar tas gevuld was; mantels. In verschillende tinten rood.
Skye begon weer te rennen. Maar dit keer naar de wolven toe. "Skye!" Riep ik haar na. "Kom terug! Dat is levensgevaarlijk!" Maar ze luisterde niet. Ik begon achter haar aan te rennen, maar ze was al bij de wolven voordat ik bij haar in de buurt kon komen. Toen deed ze iets wat zelfs mij de pet te boven ging; ze legde de mantels over de wolven heen.
"Skye, kan je me uitleggen wat hier in hemelsnaam aan de hand is?" Vroeg ik lichtelijk geïrriteerd. Skye zuchtte. "Dit klinkt misschien belachelijk-" Ik brak haar af. "Alles is in deze situatie belachelijk Skye." Zei ik geërgerd. Skye liet opnieuw een zucht ontsnappen en vervolgde haar verhaal. "Maar die kleine wolven, dat zijn Vanessa en Thomas. En die grote wolf... Dat is Scarlett."
A/n
Wordcount: precies 900 (yay)
Confusion: Voor Noah? Zeer hoog
Cute stuf: Mica is cute, maar de rest niet heel erg
Aantal doden: bijna wel, maar deze wolfjes gaan (nog) niet dood
Inspiratie van de schrijfster: op zich wel oké
Sorry dat deze update weer zo laat is, ik heb de laatste tijd veel aan mijn hoofd en het verlies van mijn kat gisteravond helpt daar niet bij.
Ik hoop dat ik dit verhaal verder kan uitwerken in de komende tijd, want mijn extra hoofdstukken zijn op aan het raken.
Xx Lanah
JE LEEST
Little Red Riding Hood (But Slightly Different)
WerewolfNoah was een hele normale jongen, met een heel normaal leven. Totdat er iemand op zijn pad kwam die wel iets anders voor hem in gedachten had dan een bezoekje aan zijn tante... "Hey Roodkapje! Waar ga je nu heen?" "Rot op." "Je hoef niet bang te zij...
