Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Twenty-two

Pov. Noah
Na nog geen vijf minuten door het struikgewas rennen kwamen we aan bij de toegangspoort. Scarlett en ik shiftten en kleedden ons aan waarna we naar de bewaker toe stapten.

"Ik ben Alpha Scarlett, ik wil graag uw Alpha spreken." Zei Scarlett met heldere stem tegen de man.

De man snoof. "De Alpha wil geen bezoek ontvangen. Maak dat je weg komt." Ik zag dat Scarlett geïrriteerd raakte, maar ze bleef rustig.

"Zeg maar tegen Josh dat zijn mate aan de deur staat, of wil je soms nu al problemen met je toekomstige Luna?"

De man slikte. "Ik zal het bericht doorgeven." En met een knikje ging hij de poort door.

Even later kwam hij terug aan de poort. Hij keek alsof hij zojuist iemand had laten struikelen en er daarna met zijn portemonnee vandoor was gegaan.

"De Alpha wenst met rust gelaten te worden. Ik zei toch dat hij geen bezoek wilde." Zei de wachter met een sluwe grijns.

Scarlett rolde met haar ogen. "Ja en dat is mijn schuld. Nou hup, laat me er langs, anders krijg je nog problemen."

De wachter snoof geamuseerd. "Ja ja tante, dat zal best. Kan je niet gewoon je beautycase pakken en weer weg trippelen op je hakjes?" Ik grijnsde. Dan kende hij Scarlett nog niet.

Scarlett keek naar de wachter hoe een wolf naar een lam kijkt: bloeddorstig en zonder een greintje medelijden.

De tijd leek wel stil te staan, voor een aantal seconden gebeurde er gewoon echt helemaal niks. Maar alsof er een bom ontplofte dook Scarlett op hem af.

Met een fikse knal met de vlakke hand en een knietje tussen zijn benen was het al gauw klaar. De wachter klapte dubbel van de pijn en de verwarring was van zijn gezicht af te lezen.

Een klein lachje speelde om Scarletts lippen en met een klein duwtje lag de wachter op de grond. "Dank je vriendelijk dat we naar binnen mogen." Zei Scarlett met een grijns.

We stapten door de poort en al gouw waren we in een grote zaal waar heel veel gangen op uit kwamen. Fijn. Nu moesten we dus een labyrint aan gangen gaan doorzoeken.

Ik wilde al de eerste de beste gang in lopen, maar Scarlett hield me tegen.

"Als mijn tante hier wel is, is ze waarschijnlijk in de cellen. En de cellen zijn waarschijnlijk ondergronds." Ohja. Slim.

Scarlett keek even rond en liep toen naar een gang toe. "Dus deze gaat naar beneden?" Vroeg ik voorzichtig.

Scarlett haalde haar schouders op. "Geen idee maar we moeten toch iets proberen?" Tja, daar had ze een punt.

We wilden net de gang inlopen toen we achter ons iets hoorden. De trap kraakte en Scarlett en ik bleven doodstil staan. Een klein kuchje maakte dat we omdraaiden.

"Dus eerst wijs je me af, en vervolgens breek je in in mijn eigen packhuis? Doe je dit om mij te pesten?" Het was Alpha Josh, en hij keek wel erg zielig. Ik zou bíjna medelijden met hem krijgen.

Scarlett zette haar handen op haar heupen en keek Josh met een chagrijnig gezicht aan. "Ik ben hier voor mijn tante, niet voor jou." Josh rolde met zijn ogen.

"Nou, als je even met mij meeloopt zal ik je naar je tante brengen. Maar hij," Josh knikte met zijn hoofd mijn kant op, "hij gaat niet mee." Scarlett haalde haar schouders op.

"Prima, maar dan ben ik bang dat jij ook niet mee gaat." Josh keek haar raar aan. "Noah is met mij mee gekomen. Dus als jij mij ergens mee naar toe neemt, komt hij ook." Zei Scarlett simpel.

Josh zuchtte. "Wat jij wil." Dat ging ook makkelijk. Hij was volgens mij ook niet echt in de stemming om ruzie te maken.

"Nou, ga je me nog laten zien waar mijn tante is?" Vroeg Scarlett lichtelijk geïrriteerd. Josh knikte. "Volg mij."

Hij liep de grote trap in het midden van de zaal op en ging vervolgens de eerste gang links. Aan de muren hingen verscheidene schilderijen, de een nog mooier dan de ander. Landschappen, portretten, stilleven, van alles wat.

Ik keek mijn ogen uit, maar ik schrok op uit mijn gedachten toen Scarlett me riep. "Kom op Noah, we hebben niet de hele dag!" Ik zuchtte en liep weer achter Scarlett en Josh aan.

We gingen nog een paar keer links en rechts voordat we nog een trap op liepen. Josh stond stil voor een deur waar drie mannen de wacht hielden.

"Je tante is hier, ik zal hier op de gang wachten." Zei Josh voordat hij Scarlett een sleutel overhandigde. Scarlett keek hem geërgerd aan. "Hoe bedoel je 'ik wacht hier'? Mijn tante gaat gewoon mee naar huis en jij hoeft helemaal nergens op te wachten."

Josh schudde zijn hoofd. "Dat gaat niet. Je kan wel ruilen, jij blijft hier en je tante mag gaan. Al denk ik niet dat zij daar veel aan zal hebben."

Scarlett gromde en opende de deur, waarna ze hem met een knal achter zich dichttrok. Het slot klikte als teken dat ze de deur vanbinnen uit op slot had gedaan.

Het was een paar seconden lang oorverdovend stil.

Toen klonk er een bloedstollende gil vanuit de kamer.

A/n

Wordcount: 867

Het is weer woensdag, we zijn al weer over de helft van de week.

Met schrijven ben ik niet heek erg opgeschoten, aangezien ik een tijdje ziek ben geweest.

Maar ik voel me nu weer wat beter, dus we gaan weer vrolijk verder en het eind van dit boek (en het begin van deel twee!) komt in zicht.

Bedankt voor het lezen en tot volgende week!

Ps. Neem even een kijkje bij mijn nieuwe boek: Duizend-en-één Bloedrozen!