Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Twenty-five

Pov Noah
Twee weken waren voorbijgegaan en Scarletts toestand was niet verbeterd. Gelukkig was het niet erger geworden, maar ze was nog altijd niet wakker geworden uit haar coma.

Het was vanavond weer mijn beurt om bij Scarlett te blijven. Thomas, Vanessa en Skye hadden onlangs ook al een paar keer bij haar geslapen. Vooral Skye had het er moeilijk mee, dat haar zus er zo slecht aan toe was.

Ze was veel stiller dan normaal en het leek wel of de kleuren uit haar gezicht langzaam waren weggevaagd. Haar roze lippen waren bleker, haar blauwe ogen straalden niet meer en haar donkerblonde haren zagen er dof en futloos uit.

Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet merkte dat iemand de kamer binnen kwam. Een aangename geur bereikte mijn neus. Kamille en zoethout. Ik draaide me om om te kijken waar die geur vandaan kwam, maar ik zag enkel Skye staan. Ze zag er bedroeft en geschrokken uit.

"Wie is hier? Wie is er nu bij Scarlett?" vroeg ze onzeker. Haar blinde ogen schoten van links naar rechts. "Ik bent het, Noah. Verder is er niemand." zei ik tegen haar. Ik voelde dat Caleb weer contact zocht, maar ik duwde hem zo ver mogelijk weg.

Ik zag Skye nogmaals schrikken, maar ze zei verder niks. Ze nam plaats op de stoel die aan de andere kant van Scarletts bed stond. Op de piepjes van de hartmonitor na was het akelig stil in de lege, witte ruimte.

Ik kuchte ongemakkelijk en besloot toen om toch maar een gesprek aan te knopen. "Goh, eh, ik hoorde dat je gister jarig was. Nog gefeliciteerd." Skye knikte haast onopgemerkt. "Ja, dankje." fluisterde ze.

"Je bent nu zeventien toch?" vroeg ik voorzichtig. Skye knikte weer. "Het spijt me dat ik geen cadeautje voor je heb. Ik eh... Je houdt het van me tegoed." Skye staarde uit het raam.

De geur van kamille en zoethout zweefde nog altijd door de ruimte, maar ik besloot er maar niks over te zeggen. Misschien had ik het me wel ingebeeld.

"Maar eh... Als je zeventien bent, dan kan je je mate vinden toch?" vroeg ik voorzichtig. Skye sloeg haar ogen neer en knikte. Ik zag dat haar wangen rood kleurden, maar ze wendde snel haar gezicht af.

Oei. Gevoelig onderwerp blijkbaar. Toch kon ik mijn stomme kop niet houden. "Wat is er? Wil je je mate niet vinden?" vroeg ik voorzichtig.

Skye zuchtte en pulkte aan haar nagel. Ze bleef nog een tijdje stil voordat ze begon te praten. "Ik wil het wel, alleen... Ik ben bang dat ik afgewezen word, of dat mijn mate mij alleen accepteert omdat hij me zielig vind of zo."

Ze beet op haar lip en pakte Scarletts hand vast. De piepjes van de hartmonitor vormden een achtergrondgeluid waar ik zo langzamerhand aan begon te wennen. Ik wilde wel verder vragen, maar ik zag dat Skye het er moeilijk mee had.

Ineens begon de hartmonitor te piepen als een soort brandalarm en het eerst zo regelmatige lijntje schoot nu als een malle op en neer.

Scarlett lag te beven in haar bed en haar ademhaling was kort en hevig. Te geschrokken om iets te doen staarde ik naar de hartmonitor.

Drie dokters stormden naar binnen en voor ik het wist stond ik op de gang, samen met Skye. Ze was helemaal in de war en tranen stroomden over haar wangen.

Een stekende pijn schoot door me heen en ik jammerde zachtjes. Haast instinctief sloeg ik mijn armen om Skye heen. Ik drukte haar stevig tegen me aan en de vreemde pijn ebde weg.

Ik voelde dat Skye weer wat rustiger ademde en ze was gestopt met huilen. Ik aaide zachtjes over haar rug en ze drukte haar gezicht tegen mijn borst.

Een warm gevoel overspoelde me. Het leek wel alsof iemand een warme deken over mij heen had gelegd, maar tegelijkertijd leek mijn huid in vuur en vlam te staan.

Gek genoeg was het geen vervelend gevoel, die branderige en tintelende huid, eerder iets geruststellends.

Caleb probeerde mijn aandacht te trekken, maar ik negeerde hem.

De dokters kwamen weer de kamer uit. Ze zagen er uitgeput en verhit uit.

"Haar toestand is weer stabiel, maar we hebben haar weer moeten verdoven. Haar wolf begon te vechten om de controle over te nemen, en in deze staat zou dat heel veel schade voor haar aan kunnen richten. Zowel fysiek als mentaal."

De dokter knikte en wilde weglopen, maar ik hield hem tegen. "Hoe bedoel je 'zowel fysiek als mentaal'?" De arts ademde diep in en floot daarna door zijn tanden.

"Haar wolf is helemaal door het dolle heen. Als ze nu de controle overneemt kan het wel eens zo zijn dat ze zichzelf verwond. En daarbij bestaat er een kans dat Scarlett de controle misschien helemaal niet meer terug krijgt."

Skye rilde en drukte zich dichter tegen mij aan. "En wat gebeurt er dan precies?" Vroeg ik voorzichtig.

De dokter slikte. "Als een wolf langer dan twee weken de controle heeft, zal de menselijke geest langzaam vervagen. Na twee maanden is er niks menselijks meer over. De wolf herkent ook geen familie meer, alles wat ooit was is dan verdwenen."

A/n

Wordcount: 858

- - -

Oeps, ik was vorige week vergeten te uploaden...

Hier alsnog een hoofdstuk, en misschien gooi ik er vrijdag nog een op.

Bedankt voor het lezen :)