Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Eight

Pov. Noah
Ik begon te lachen. Knettergek voelde ik me. "Jullie zijn echt ontsnapt uit een gesticht denk je ook niet?!" Mijn lach veranderde in een soort hysterisch gekakel. "Jullie zijn allemaal gestoord!"

Skye had een beledigde uitdrukking op haar gezicht, maar het boeide me niet. Dit was gewoon een krankzinnige droom, en zodra ik wakker werd zou ik gewoon thuis zijn terwijl mijn moeder eieren bakt in de keuken.

"Je had gelijk Skye." Zei ik toen ik uitgelachen was. Haar gezichtsuitdrukking ging van gekwetst naar begripvol. "Dit klinkt inderdaad belachelijk!" Gierde ik.

Ik lachte als een soort psycho, terwijl Skye inmiddels tranen in haar ogen had staan. Ik grijnsde als een gek. "Had je niet van terug hè!" Met een blik vol woede draaide ze haar gezicht naar mij toe.

"Jij denkt zeker dat je grappig bent? Als mijn broer en zus hier sterven omdat jij alleen maar tijd hebt om mij uit te lachen, dan scheur ik je persoonlijk aan stukken!" Schreeuwde Skye.

Hoofdschuddend keek ik haar aan. "Geloof je echt dat dit Scarlett, Thomas en Vanessa zijn?" Ik lachte. "Ik wist dat je blind bent, maar dat je ook nog zo dom bent om echt te denken dat dit mensen zijn... Dat had ik niet van je verwacht."

Skye zuchtte. "Ik zeg ook niet dat het mensen zijn. Het zijn weerwolven. Net als ik." Ik proestte het uit. "Jíj? Een weerwolf?! Net als Dolfje Weerwolfje zeker?" Ik schudde quasi-teleurgesteld mijn hoofd.

"Je kan ook te ver gaan in je fantasiewereldje Skye." Skye gromde. "Nu is het genoeg!" Met een enorme brul sprong ze naar me toe. Maar wat mij tegen de grond drukte, was niet Skye, maar een grijswitte wolf. Bijna net zo groot als de wolf waarvan Skye had gezegd dat het Scarlett was.

Nu begon ik het toch wel griezelig te vinden. "Skye." Zei ik met bevende stem. "Dit is niet grappig. K-kom tevoorschijn." Ineens stond Scarlett naast me. In de mantel die Skye over de wolf heen had gelegd. Ze was besmeurd met bloed en er liep een enorm litteken over haar buik dat er eerder nog niet zat.

"Tsss... Ik had je wel slimmer ingeschat Noah." Zei ze spottend. "Skye staat nu boven op je." De wolf die mij tegen de grond drukte gromde en liet zijn tanden zien. "Dit is gestoord." Zei ik met hese stem.

De wolf gromde nogmaals en drukte zijn poot op mijn keel. Mijn ledematen begonnen onophoudelijk te trillen en mijn zicht werd wazig. "A-alsjeblieft." Fluisterde ik. "I-ik krijg g-geen lucht meer." De wolf leek met zijn ogen te rollen voordat hij zijn poot weer naast mijn hoofd zette.

"Dit is wel genoeg Skye." Zei Scarlett minachtend terwijl ik hoestend naar lucht hapte. Tot mijn verbazing stapte de grijswitte wolf van mij af en ging ie zitten. Ik krabbelde overeind en keek om me heen. Ik schrok me wild toen de andere twee wolven ook verdwenen waren en ik Tomas zag zitten, met een bewusteloze Vanessa in zijn armen. Ze waren beiden zwaar gewond en de mantels die ze om zich heen geslagen hadden waren doordrenkt met bloed.

De grijswitte wolf blafte en ik draaide me om. Ik zag Scarlett een mantel om de wolf heen slaan. Zuchtend sloeg ik mijn ogen ten hemel. "Dit is gekkenwerk Scarlett." Zei ik tegen haar. Scarlett opende haar mond om iets te zeggen, maar bedacht zich en drukte haar lippen stijf op elkaar.

Ik wilde weer naar het huis van mijn tante lopen, maar toen ik zag dat de grijswitte wolf begon te krimpen bleef ik verbaasd staan. Langzaam kreeg de wolf een plattere neus en begonnen zijn haren te verdwijnen. Zijn oren werden kleiner en zijn staart was reeds verdwenen.

Ik knipperde verward met mijn ogen en maakte mijn bril nog eens schoon. "Dit-dit kan niet." Mompelde ik. Ik keek nog eens goed, maar waar net nog een grote, grijswitte wolf had gezeten, zat Skye in elkaar gedoken op de grond, met een rode mantel om haar schouders.

"Dit is waanzin. Onmogelijk." Fluisterde ik. Ik stapte achteruit, maar struikelde. Ik belande op de grond en kroop achteruit. "Dit kan niet." Ik schudde mijn hoofd. "Echt niet. Jullie houden me voor de gek." Scarlett zuchtte. "Sta op sukkel. Dan kan ik het je uitleggen."

Ik snoof minachtend. "Er valt niks uit te leggen. Dit is gewoon een of andere zieke grap." Siste ik. "Je moet haar geloven." Hoorde ik iemand achter me zeggen. Vanessa was weer terug bij bewustzijn, en van haar levensbedreigende wonden was niks te zien.

"Je-je was net nog zwaar gewond." Stamelde ik. "Weerwolven helen veel sneller dan mensen." Zei Vanessa zachtjes. Ik ging met mijn handen door mijn haar. "Oké. Stel dat weerwolven echt bestaan hè, stel dat dat kan. Hoe verklaren jullie dan dat dit enorme bos hier is en niet op de kaart staat?"

Thomas zuchtte. "Als je nou eens gewoon je kop zou houden en zou luisteren, dan kunnen we het aan je uitleggen."

A/n

Wordcount: 837

Confusion: Mwoah niet echt
(ik ben alleen confused over wat een bitch Noah nu ineens is geworden, en het is nog wel mijn eigen boek)

Cute stuff: Nope (Imagine Scarlett als een super grote flufbal dat is wel cute)

Aantal doden: Noppes (Skye's geduld lmao)

Inspiratie van de schrijfster: Meh...

---

Nu ik dit terug lees vind ik dit eigenlijk nog best een slecht hoofdstuk, maar ja, dat geeft niet.

Normaal gesproken update ik op woensdag, maar omdat ik vorige week niet had geplaatst mag t wel een keer op een dinsdag.