Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Thirty-four

Pov. Noah

"Zal ik een eitje voor je bakken, Skye?" Vroeg ik vanuit de keuken. Skye en ik verbleven al een paar dagen bij Vanessa en Thomas, zodat we om de beurt op Mica konden passen als we naar het ziekenhuis gingen.

"Doe nou niet," riep Skye, "straks staat weer het hele huis blauw van de rook." Ik zuchtte verontwaardigd. "Ik heb geoefend! Ik kan dit, geef me de kans om mezelf te bewijzen." Jammerde ik naar mijn mate.

In de afgelopen twee weken waren we steeds meer naar elkaar toe gegroeid en deden we heel veel samen, zo ook koken. Ik was alleen nog niet zo'n expert, dus Skye was nogal terughouden met de dingen die ze mij in de keuken liet doen.

"Ik heb niet zo'n trek in ei, smeer maar gewoon een broodje met jam voor me als je zo graag iets wilt doen." Hoorde ik vanuit de woonkamer. Ik haalde mijn schouders op en legde de koekenpan terug in de kast. "Is goed prinses, als dat is wat u wenst."

Ik hoorde Skye lachen en vlinders stegen op in mijn buik. Ze was schattig als ze lachte. Snel maakte ik een bolletje met jam voor mijn mate en bracht ik het naar de woonkamer, waar Skye met Mica tv zat te kijken.

"Uw lunch, hoogheid." Kondigde ik aan met een overdreven buiging. Skye lachte. "Ach, schei uit. Neem de baby maar even over, dan kan je zijn luier verschonen."

Ik keek Skye verontwaardigd aan. "Vannessa zei oppassen, niet luiers verschonen. Doe jij dat maar, het is niet mijn neefje." Skye schudde haar hoofd. "Nah-ah, ik ben net aan het eten."

Ik wilde net in de tegenaanval gaan toen de deur open vloog en Vannessa naar binnen stormde. "God zei dank, de moeder is thuis." Zuchtte ik opgelucht.

"Scarlett," bracht Vannessa uit, "ze is wakker. Ze vroeg naar je, Skye." Ik kon mijn oren niet geloven. In de afgelopen twee weken was er niks veranderd en ineens was ze wakker. Ik keek Vannessa vragend aan. "Vroeg ze ook nog iets over mij, of..." ik maakte mijn zin niet af, want Vannessa schudde al haar hoofd. "Van alles wat er gebeurd is sinds je hier bent weet ze niks meer, het spijt me."

Ik zuchtte, maar ergens was ik opgelucht. Scarlett kon nu met een schone lei beginnen en misschien zelfs aan een toekomst bouwen met haar mate, zonder dat alles van de afgelopen weken haar in de weg stond. Ik hoopte dat ze hem kon vergeven, hij had oprecht spijt van wat er gebeurd was.

"Zullen we even heen gaan?" Vroeg Skye aan mij. Ik knikte, maar bedacht me toen weer dat ze dat niet kon zien. "Ja, is goed. Ik pak de jassen wel even." Gaf ik aan, waarna ik de gang in liep.

"Je bent een sentimenteel watje." Hoorde ik mijn wolf zeggen. Ik zuchtte. Sinds ik heb weer beter onder controle had, had ik hem niet langer geblokkeerd. Op de voorwaarde dat hij niet zomaar bovenop Skye zou duiken. Ik wilde haar rustig aan beter leren kennen. Ze was in het verleden gekwetst en beschadigd en ik wilde geen oude wonden open halen.

"Het kan me niet schelen dat je me een sentimenteel watje vindt, ik wil gewoon dat Scarlett gelukkig wordt." Zei ik tegen mijn wolf. Ik gaf Skye haar jas aan en hield de voordeur voor haar open.

"Je bent stil." Merkte Skye op toen we richting het ziekenhuis liepen. "Ja, ik was gewoon aan het denken." Antwoordde ik. "Misschien is het sneller als we transformeren en rennen." Stelde ik voor. Skye schudde haar hoofd. "Dat durf ik niet aan, ik ben te onhandig zonder zicht. Mijn wolf kan misschien wel zien, maar ik durf haar geen volledige controle te geven." Daar had ze misschien wel gelijk in.

"Dan klim je toch op mijn rug?" Vroeg ik voorzichtig. Skye leek even te twijfelen, maar stemde toen in. Ik kleedde mij uit en bond mijn kleren om mijn enkel. Het transformeren ging wat moeizaam, omdat ik het lang niet had gedaan, maar toen ik eenmaal met vier poten in de vochtige, nog ietwat koude aarde stond, voelde ik de adrenaline alweer door mijn lichaam stromen. Ik schudde mij even uit en duwde toen zachtjes tegen Skye's been als teken dat ze op mijn rug kon klimmen.

Door mijn verscherpte zintuigen was de geur van mijn mate overal en ik voelde mijn hele lichaam tintelen. Haar handen gingen door mijn vacht en mijn huid leek haast in vuur en vlam te staan. Ik dacht aan haar te merken dat ze hetzelfde voelde, want de toen ik met haar op mijn rug door het bos sprintte, kon ik haar hart als een razende tekeer horen gaan.

Eenmaal bij het ziekenhuis klom Skye van mijn rug af en transformeerde ik snel weer terug. Toen ik Skye's hand vastpakte, voelde ik haar spieren trillen. Haar hele lichaam was gespannen. Meteen werd ik herinnerd aan die keer dat Caleb mij had geprobeerd over te nemen. Ik hoopte echt dat ik ongelijk had, maar ik was bang dat Skye in gevecht was met haar wolf.

"Skye, gaat het?" Vroeg ik voorzichtig. Ze knikte, maar haar gezicht vertelde me wat anders. Ik kneep zachtjes in haar hand en nam haar mee het ziekenhuis in, richting Scarletts kamer. Ik hoopte maar dat het zo weer over was.

A/n

Wordcount: 891

Ik begin langzaam maar zeker de rode draad van het verhaal weer terug te vinden en mijn inspiratie begint ook weer te groeien. Ik kijk enorm uit naar het moment dat ik dit boek op 'voltooid' kan zetten, dat zal echt niet lang meer duren als het aan mij ligt.

Voor nu nog heel even geduld, het volgende hoofdstuk komt uiterlijk over twee dagen. Als het eerder af is zal ik het meteen publiceren!

Tot snel!