Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Thirty-two

Pov. Noah
Na het gesprek met de verpleegster was ik, samen met Skye, naar Scarletts kamer gegaan.

We wilden eigenlijk bij haar gaan zitten, maar toen we zagen dat Josh weer bij haar was, waren we maar weer weg gegaan. Josh was flink toegetakeld door Thomas, maar toen hij het hele verhaal had uitgelegd, mocht hij van Thomas toch bij Scarlett blijven.

Dus zat ik nu met Skye op de bank in het huis van Thomas en Vanessa. Thomas was wat zaken voor de pack aan het regelen, maar Vanessa was thuis met Mica.

"De verpleegster zei dat Scarlett misschien sneller wakker zou worden door de aanwezigheid van Josh. Je weet wel, gezien hij haar mate is." Vertelde ik aan Skye.

"Ik hoop het maar." Mompelde Skye. Ze had haar ogen gesloten en lag met haar hoofd op mijn schouder.

"Je mist haar." Constateerde ik. Ze knikte.

"Vroeger deden we alles samen. Ze was er altijd voor me. Zelfs nadat-" ze slikte.

"Zelfs nadat De Raad me mijn zicht had afgenomen." Fluisterde ze.

"Wat? Waarom?" Vroeg ik verward.

"Ik- Het was ongeveer twee jaar geleden, ik was vijftien en ik had schijt aan alles wat niet mocht. Ik luisterde naar niemand, zelfs niet naar mijn vader, de Alpha." Ze zuchtte en zweeg even.

"Ik had een vriendje, een mens. Ik was er echt van overtuigd dat het ware liefde was. Hij begreep me als geen ander en was er voor me als niemand anders er was.
De roedel was het er niet mee eens, mensen konden niet met weerwolven omgaan, dat hoorde niet.
De Raad -ook wel een groep bestuursleden die de rechter hand van de Alpha waren- besloot dat ik hem nooit meer mocht zien.
Ik weigerde. Ik wilde hem niet opgeven, ik dacht dat hij echt om me gaf." Ze beet op haar lip en een traan rolde over haar wang.

"De Raad was boos, nee, woedend. Ze waren er klaar mee. Het liefst wilden ze me verbannen, wegsturen uit de roedel en zorgen dat ik nooit meer terug kwam. Mijn vader ging daar niet mee akkoord. Hij geloofde er in dat ik mijn leven kon beteren. De Raad moest naar hem luisteren, maar ze hadden al gauw wat anders bedacht." Skye viel stil en veegde haar tranen weg.

"Als je niet verder wilt vertellen hoeft het niet," fluisterde ik, "je moet naar jezelf luisteren. Doe waar jij je prettig bij voelt."

Ze schudde haar hoofd.

"Nee, je hebt het recht om dit te weten. Het is oké, ik kan het aan."

Ik streek een pluk haar uit haar gezicht. Op haar gezicht verscheen een zwakke glimlach, waarna ze zuchtte.

"De Raad moest en zou me straffen voor mijn daden. Als ik echt zo graag met een mens wilde zijn, dan had ik het recht niet om een wolf te hebben. Ze wilden me mijn wolf afnemen. Ze zouden net zo lang opgelost zilverpoeder injecteren tot er geen spoortje meer over was van mijn wolf.
Dat deden ze vaker, op die manier iemands wolf afnemen. Ze hadden dat eerder ook bij Elisa gedaan. Ze protesteerde voor me, ging tegen De Raad in.
Uiteindelijk mocht ik zelf kiezen: mijn wolf, of mijn zicht."

Tranen stroomden in stilte over haar wangen, en van haar trotse, zelfverzekerde houding was niks meer over.

Voorzichtig sloeg ik mijn arm om haar heen en trok ik haar dicht tegen me aan. Ze begroef haar gezicht in mijn shirt en klemde zich stevig aan mij vast. Haar tranen doorweekten mijn shirt en ze bleef maar snikken. Ik drukte een klein kusje op haar hoofd en aaide door haar haren, net zo lang totdat ze weer rustig was.

Langzaam keek ze op, haat blinde ogen waren rood en opgezwollen door alle tranen die ze gelaten had.

"Ik koos er voor om mijn wolf te houden, ze was mijn steun en toeverlaat. Omdat mijn vader de Alpha was, kreeg ik haar al op mijn veertiende, ik was zo aan haar gewend dat ik haar niet kon laten verdwijnen.

De Raad nam mijn zicht af door middel van een spreuk en wat kruiden van een oude vrouw uit een nabijgelegen dorp. Sommigen noemden haar een genezeres, anderen een heks. Halverwege de marteling raakte ik bewusteloos. Toen ik wakker werd zag ik niks meer."

Even zweeg ze en het leek wel alsof ze voorbij de horizon keek, ondanks het feit dat ze niks kon zien.

"Een week lang heb ik thuis gezeten, niet wetende wat ik moest doen met mijn leven. De mensenjongen had naar me gevraagd, vertelde Scarlett. Ze zei dat ze hem alleen had verteld dat ik een beetje ziek was, dat ik hem zelf kenbaar moest maken dat ik blind was.
Uiteindelijk besloot ik, met hulp van Scarlett, naar hem toe te gaan. Toen hij me zag, voelde ik al dat hij veranderd was. Ik rook angst, woede. Ik snapte het niet.
Ik wilde met hem praten, maar hij luisterde niet. Het kwam er op neer dat hij me niet meer wilde, omdat ik blind was.
Juist op het moment dat ik hem het hardst nodig had, liet hij me vallen als een baksteen."

"Oh Skye, ik wist niet dat-"

"Shh, het is niet erg. Het is gebeurd en we kunnen er niks meer aan doen."

Ik zweeg, niet wetende wat ik nog moest zeggen. Wat kon ik zeggen? Ik streelde Skye zachtjes door haar haren. Ik kon het niet terugdraaien, het enige wat ik kon doen was bij haar blijven en haar steunen. Dat was het moment dat ik mijn keuze had gemaakt: ik zou er zijn voor Skye en voor haar vechten.

——————
Wordcount: 938

———
Long time not seen y'all. Ik heb besloten dat ik me vanaf nu op een boek tegelijk ga focussen. Ik ga eerst dit volledig afschrijven, en dan de rest. Daarna zal ik dit boek gaan herschrijven, het blijft in grote lijnen hetzelfde, maar ik wil wat kleine dingetjes gaan aanpassen.

Hopelijk tot snel!