Cambaz'ın Maskesi

4.episode

Cambaz'ın Maskesi 🎭

~Öyle bir zamanda geldi ki,vazgeçmek mümkün olmadı~

Bahar
Şu an elimi tutuyordu.Ve ben buna ses çıkarmıyordum.Resmen o mavi gözleri bu karanlıkta "Benden korkma" diye bağırıyordu.

Ama ben zaten ondan korkmuyordum ki...Ona güvenmiyorum.Ancak aynı zamanda da ondan korkmuyorum.Belki ondan korkmamamın sebebi beni düşünüyor olmasıydı.Güven konusuna gelecek olursak,çok çabuk güvenen insanlardan değildim.

"Artık hareket edecek misin?"

Diye sordu bana.Haklıydı.Kaç dakika olduğunu bende bilmiyorum ama uzun süredir,onun mavilerinde kayb olmuştum.Bu sırada parmaklarımız hâlâ bir birine kenetli şekildeydi.

Kafamı salladım onaylarcasına.Elimden sımsıkı tutarken,yürümeye başlamıştık.Karanlık sokakta ayak seslerimiz yankılanıyordu sadece.

Ben ise hâlâ az önceki anında etkisindeydim.

'Kokunun onlarda kalmasına izin veremem!'

Bu cümle aklımda dolaşıp,duruyordu.

"Ben vazgeçtim.Seni şimdi eve bırakıyorum."

Hah,ne beklemiştim ya ben?!Cidden salağım.Yok atkımı alacakmış falan filan.

Kafamı onaylayarak salladım.Her ne kadar göremese de.

"Adın ne?Söyler misin?Artık açıklamalısın bence."

"Gerektiğinde öğreneceksin."

"Gerektiği?Beni izleyen,benimle ilgilenen birisi var ve ben onu tanımıyorum!Ve bu da yetmezmiş gibi şu an her ne kadar yanımda olsa bile lanet olası karanlık yüzünden yüzünü göremiyorum."

"Yüzümü bu kadar çok mu merak ediyorsun?"

Dedi durarak.Elimi bıraktığında sanki bir boşluğa düşüyormuş gibi hiss etsem de umursamadım.

Yüzümü ona dönünce bir kez daha bu mahallede yaşayan insanların ne kadar cimri olduğunu anladım.Hiç mi bir ışık olmaz ya?Resmen karşımdaki adamın mavi gözleri belli oluyordu bu karanlıkta sadece.

Bir şey demeyeceğimi anladığında konuşmaya başladı.

"Hadi artık git."

Önüme bakınca apartmanımızla aramızdaki mesafenin çok az olduğunu ve bu mahallede bir tek ışık olan apartmanın bizim olduğunu anladım.

Seni çakal!Apartmanımızın etrafı aydınlık olduğu için beni oraya kadar götürmemişti!Yüzünü görmeyeyim diye.

"Teşekkür ederim."

Dedikten sonra yürümeye başladım.Şu an söylemem için içim içimi kemiren bir şey vardı ve ben ne olursa olsun bunu söylemeliydim.Yoksa kendimi yeyip,bitirirdim.

Yürüdükten sonra durdum ve arkamı dönünce hâlâ orda olduğunu görmemle duyması için yüksek sesle konuştum.

"Çirkin misin?"