"Cin olup,adam çarpmak ve cellat olup kelle uçurmak işimin bir parçası."
"Cambaz şarkısını bilmiyorum sanma!"
"Şarkısını bile bilirsin ancak.Kendisini değil."
Yatağa uzanıp gözlerimi yumduğumda dudaklarımdan o sözcükler döküldü ve kendimi derin bi...
~Dokunulmasa da,görülmese de bazılarına yer verilir kalpte.Nedensiz.~
Cemal Süreya.
Yazar Genç kız arkasını dönmeye çekindi o an.Kaç gündür-sadece gün olduğunu zann ediyordu oysaki- onu izleyen birisi vardı.Ve şu an tam arkasında durmuştu.Gerçekten cesareti var mıydı onu görmeye?Onun yüzünü görmeye cesareti var mıydı?O mavi gözlerle bir daha göz göze gele bilecek miydi?
Doğru,sabahtan beri onu merak ediyor ola bilirdi.Hatta buraya sırf onun için gelmiş de ola bilirdi.Fakat,bu kadar heyecanlanacağını hesaba katmamıştı ki.Hem de daha görmeden...
Bir yandan bunları düşünürken,bir yandan da zihninde o sözler yankılanıyordu:
'Bana artist demen hiç hoşuma gitmedi!"
Cambaz mıydı?Hem de az önce artist dediği adam...
Gözlerini kapattı.İçine öyle bir heyecan yayılmıştı ki,tüm bedeni esirdi o heyecana.Peki ama daha yüzünü bile görmeden neyin heyecanıydı bu?Kalbinin deli gibi çarpmasını neye borçluydu?
Aşk mıydı?Hayır.Yüzünü dahi görmediği bir adama sırf mavi gözleri var diye aşık olacak değildi.Ama...Onunla sürekli yakından ilgilendiği için ola bilir miydi?Ya da onu düşündüğü için?
Açtı gözlerini.Tabi ki de böyle bir şey olamazdı.
Adam ise arkada sadece kızın tavırlarını gözlemliyordu.Önüne gitmedi kızın.Çünkü Bahar'ın ona dönmesini sağlamak istiyordu.O heyecanı bir şekilde yenip,kızın kendisinin onun yanına gelmesini bekliyordu.
Bahar'ın yavaşca arkaya dönmesiyle o da kıpırdandı.Her ikisinin de kalbi öyle hızlı atıyordu ki...Nasıl yapacaklardı?Ilk konuşmaya kim başlayacaktı?
Tamam,belki bu onların ilk karşılaşması olmaya bilirdi.Ancak,bir birlerini tam şekilde-engelsiz- gördükleri ilk andı.
Bahar adamın yüzünü görünce inanamadı.Yakışıklıydı...Hem de fazlasıyla.Mavi gözlerinin yanı sıra sarı saçları,sarı kirpikleri,dudakları...Her şeyiyle harikaydı.
Genç adam ise kızın dikkatli bakışlarının altındayken,hiç rahatsız değildi.Bir tek karşısındaki kızın ona böyle uzun bakmasını istiyordu.Bir tek onun bakışlarının esiri olmasını istiyordu bedeninin.
Çünkü bu her kese sert,soğuk olan adamın yalnızca bu kıza karşı zaafı vardı.Bu yüzden onu izliyordu.Bu yüzden odasının her bir köşesinde Bahar'ın fotoğrafları vardı.
Peki,en zor şeyi yapa bilecek miydi?Aşk'ını-bu hiss her ne kadar aşktan kuvvetli olsa bile- itiraf ede bilecek miydi? Kimseye karşı tek sırrını bile paylaşamayan bu adam kıza açılacak mıydı?İşte orası zordu...
Belki de itiraf edemediği ve edemeyecekleri yüzünden üzüleceklerdi...
Genç kız ise hâlâ adama bakıyordu.Sanki aklında yer edinmiş soru işaretlerine cevap bulmaya çalışıyordu.Ama nafile...Çünkü adamın ismini bile bilmiyordu.
"Şey konuşsak mı?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
