Cambaz'ın Maskesi

14.episode

light-yavbah ithafen💦

~Kalbimin çalar saati gibisin sevgilim.Ne zaman sevmek vaktim gelse sen düşersin gönlüme~

Adem Özbay.

Bahar

Bazen sadece çekip gitmek ister insan.Arkasına bakmadan,kimin ne diyeceğini önemsemeden uzaklaşmak ister.Kimsenin ondan haber almaması için telefonunu kapatıp,bir kenara atmak ister.Ama yapamaz...

Neden mi?Çünkü arkanda seni canından çok seven insanlar bulunur.Onların varlığı senin yok oluşuna izin vermez.Kimler mi?Tabii ki ailen.Ama benim bir ailem yok.Meğersem hiç olmamış.Hayatta tek varlığım olan annem,bana yıllarca yalan söylemiş.Hayatımın yalanlarını doldurmuş beynime geçmişim olarak.O benim bu hayatta tek ailemdi.Babamın bu kadar rezil bir herif olduğunu benden sakladığı için onu asla aff etmeyeceğim.Her gece o pislik herifi bir kahraman olarak hayal edip uyumama izin verdiği için onu asla aff etmeyeceğim.En önemlisi bana yıllarca yalan söylediği için onu asla aff etmeyeceğim...

Bir kâğıt parçası için yapmadığı kalmayan baba demeye utandığım ve bunun için yüzlerce şahit isteyen adam meğerse tam bir sahtekarmış.Sırf para için,evet sırf para için hiç bir günahı olmayan bir kız çocuğunu ve annesini ölüme teslim eden adam benim babamdı.

Şimdiye kadar kendime bile itiraf edemediğim şey en acı günümde yüzüme vurulmuştu:Ben Yavuz'a çok pis bağlanmıştım.

Peki,bağlandığım halde ondan kopmayı nasıl becerecektim?Bunu nasıl başaracaktım?

Ama kalsam da yapamazdım ki.Benim tatlı 'cambaz'ım beni mutlaka görmeye gelirdi.Ve ben hangi yüzle ona bakardım?Bu olanlarda bir suçumun olmadığını biliyorum.Sadece damarlarımda o aşşağılık herif ve yıllarca sanki hiç bir şey olmamış gibi bana yalan söyleyen annemin kanı dolaşırken utanmadan her gün onun yüzüne bakamam.Bende ne bunu yapa bilecek kadar güç,ne de cesaret mevcut.

Bu hayat'ın bana en büyük cezasının daha bebek iken babamı elimden almış olması diye düşünmüştüm.Ama hayat babamı sevdiğim adamın ailesinin katili yapacak kadar acımasızdı.Ve bunu yeni öğrenmemi sağlayacak kadar bencil...

Her şeyi geride bırakıp gidecek olmanın beni ne kadar bencil gösterdiğini biliyorum.Ama hiç bir şey olmamış gibi hayatıma kaldığım yerden devam edecek kadar vurdumduymaz birisi de değilim.

Anneme her şeyi öğrendiğimi ve gideceğimi bir mesajla belirtmiştim sadece.Evet,sadece bir mesaj ile!Ne giderken onu son bir kez görmek için Adana'ya gidecektim,ne de onun buraya gelmesine izin verecektim.Şimdiye kadar beni büyütmüş ola bilir,evet.Bana bakmış ola bilir ama bu bana yalandan bir dünya vermesi gerektiği anlamına gelmezdi.Hakikaten acaba mesajımı gördüğü zaman ne yapacaktı?Buraya gelmesi fazla zaman alırdı.Ki o bunu yapana kadar ben çoktan yola çıkmış olurum.Kendisi kayb etmişti.Hayatımdan bir insanı çıkarmak için bana yalan söylemesi yeterliydi.Ki annem bunu yıllarca yapmıştı.

Vedalaşacak birilerine sahip değilim.Sadece Nazlı ve Eylem ile vedalaşmıştım.Apar topar gideceğimi öğrendiklerinde sebebini sormuşlardı.Onlara nazik bir şekilde keyfimin pek iyi olmadığını ve bir az zamana ihtiyacım olduğunu söylemiştim.Canım arkadaşlarım soru sormadan beni anlamış ve bir şey sormamışlardı.Onlarla vedalaşmak istemiyorum.Çünkü vedaları seven bir insan değilim.Hem olur da bir gün buraya yine gelirsem,onlarla buluşacağım kesindi.
Geriye tek bir kişi kalıyor...Yavuz...