"Cin olup,adam çarpmak ve cellat olup kelle uçurmak işimin bir parçası."
"Cambaz şarkısını bilmiyorum sanma!"
"Şarkısını bile bilirsin ancak.Kendisini değil."
Yatağa uzanıp gözlerimi yumduğumda dudaklarımdan o sözcükler döküldü ve kendimi derin bi...
Tam olarak bir ay geçmişti her şeyin üzerinden.Bitmişti...Her şey bitmişti...
Mart ayının hafif esintili rüzgârı akşam vakti kendini belli ederken,genç adam bir şişe daha aldı eline.Bu hayatı yaşamak ona o kadar sıkıntılı geliyordu ki...Yanında Bahar'ı olmadan,sevdiği kadın olmadan yaşamak ölümden farksızdı onun için.Bu acıya daha ne kadar dayana bileceği hakkında hiç bir şey bilmiyordu.
Özlüyordu...Deli gibi özlüyordu hem de.Ama yapacağı hiç bir şey yoktu.Değildi işte.Yanında değildi Bahar'ı.Uzaktı ona,çok uzaktı.Bu özlemle daha nasıl yaşayacaktı?Doğrusu,yaşaya bilecek miydi?Yanında Bahar'ı yokken nefes ala bilecek miydi?
Oturduğu çatıdan yüzünü gök yüzüne dikti ve yıldızlara baktı.Kaç yıldız vardı gök yüzünde?Sayamayacağı kadar fazla.Ama hiç birisi bir işe yaramıyordu.Sadece gök yüzünü aydınlatıyorlardı o kadar.
Oysa ki habersiz olduğu bir şey de vardı. Binlerce yıldız,binlerce umut demekti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Flashback
Genç adam kırpıştırarak açtı gözlerini.Uykusundan ayılmasına sebep olan yatağının kenarına düşmüş telefonunu eline alarak arayan numaraya baktı.Tanımadığı numarayı görünce kaşlarını çatarak yerinde doğruldu.Telefonu açarak,kulağına yerleştirdi.
"Yavuz Karasu?"
Diye telefonun diğer ucundan gelen alay dolu sesle yerinden fırlaması bir olmuştu.
"S-sen?"
"Evet,ben.Ben yaşıyorum,Yavuz Karasu.Öldürmek için her şeyi vereceğin Yıldırım Kutlu yaşıyor."
Yavuz yaşadığı şokla konuşamamıştı.Nasıl yaşaya bilirdi?Yıldırım Kutlu o gün o patlamadan nasıl sağ çıka bilmişti?
"Nasıl yaşıyorsun pislik herif?"
"Cık,cık,cık.Ne biçim konuşuyorsun sen?Yanımda kardeşin varken hem de..."
"Ne diyorsun lan?Ne kardeşi?Konuşsana!"
"Doğru duydun Yavuz,kardeşin yaşıyor.O gün eve bombayı yerleştirdim ama kızımın da orada olduğunu öğrenince,onu almak için içeri girdim adamımla.Ama ne yazık ki süre kısıtlıydı.Kızımı bulamadım,o öldü.Artık her şeyin bittiğini anlamıştım.Bahar ölecekti,onu bulamayacaktım.Adamıma orda durmasını söyleyip,kendim ayrıldım evden.Ama tam ayrılacağım sırada kardeşini gördüm Yavuz.Onu aldım.Siz,Karasu ailesi benim kızımı,Bahar'ımı elimden aldınız.Ben de sizin kızınızı aldım..."
