LOUISE POV
"Bat ka umiiyak? Diba dapat masaya ka kasi nakita muna ulit sila?" Natatawang sabi ni Tito Jordan.
Kakauwi ko lang at hindi ko akalain na andito pala si Tito Jordan.
"This is your wish, right? Now your wish was granted. Hapoy?" Dagdag pa niya.
"I don't have time this tito," ako at patakbong umakyat sa kwarto ko.
Narinig ko pa siyang tumawa ng malakas. Pagkapasok ko sa kwarto ko umupo ako sa tapat ng salamin ko.
Tinitigan ko ang sarili ko. Ano bang mali sakin? Ano bang mali para hindi ako magustuhan ng mga tao? Panget ba ugali ko? OA ba ako? I sighed.
Naligo na ako para matulog na. Pinapatuyo ko na ang buhok ko ng mag ring ang phone ko.
Unknown number.
"Hello?" Sagot ko.
"Louise, this is me. Your father. Are you free this weekend?" si Mr. Kiel.
Ang kaninang lungkot na nararamdam ko ay napalitan ng galit.
"Of course im free this weekend, Sir. Why?" Tanong ko.
"Iimbitahan sana kita. Alam kong nasabi na sayo ni Mark to. Tungkol sa Anniversary nina Heather. Wag kang mag alala hindi ka ma bo-bored. This is the start para bunalik na ulit tayo sa dati." Paliwanag niya.
Naiinsulto lang ako dahil dun. Anniversary pala nila, eh. Bat kailangan kasama pa ang lahat? Inarte lang nila? Para masaktan ulit ako.
Kailangan maipakita ko sakanila na wala na akong paki-alam. Na wala na akong gusto kay Mark. Pupunta ako.
"Three days yung reservation namin dun sa resort kung saan sila mag c-celebrate. Sana pwede ka ng tatlong araw." Dagdag pa niya.
"Can i come with my friend?" tanong ko.
"Oo naman!" Masayang sabi niya.
"That's good. Then I'm coming." Masaya kunwaring sabi ko.
"Sige! Itetext ko nalang sayo kung saan. See you!" Sobrang saya niya.
"Okay, bye." Ako.
"I miss you, An---" hindi ko na siya pinatapos pinatay ko na ang linya.
Sorry, dad. Pero kailangan ko tong gawin. Ayaw ko ng masaktan pa.
Tinawagan ko si Brian pag kapatay ko.
"Hey! Thank God you call me! I miss you Louise. I miss cooking for you." Masayang bati ni Brian.
Hindi ako makapagsalita dahil sa sobrang iyak ko. Buti pa siya. Buti pa si Brian nandiyan lang kahit manyari. Sana lahat sila naging ganto. Na kahit anong mangyari andiyan lang. Magiistay para sayo.
"Are you crying?" Nagaalalang sabi ni Brian.
"I can't. I can't take it anymore." Humihikbing sabi ko.
Sa tagal naming magkasama ni Brian sa america nasabi ko na sakanya lahat. Siya na ang nasasabihan ko sa lahat. Para ko na siyang kuya.
"No, i know you can. Just hold on to him. He'll help you with everything. He can do anything that's why we can do it to." Tukoy niya kay God.
Hindi na ako sumagot umiyak nalang ako. Eto naman yun eh. Sa pag iyak ko lang naiilabas lahat. Lahat ng sakit hirap. Lahat.
"It's okay to cry. But promise me one thing. Next time you cry, its not because your hurt or something. It's because your happy. Okay?" Tanong niya.
