Love Is Worth Waiting For (JaDine)

Ch. 61 ~ This Isn't Goodbye

~Miguel's Point Of View~

Ah $h!t! This is so not happening!

I can't believe na sa dinamirami pa ng tao sa mundo ay si tito pa na tatay ni Lovelie? Mahal ko rin si Mom. Ang hindi ko lang matanggap ay ang katotohanan na si tito ang rason kung bakit namatay si mom.

Kung hindi naman singip ni mom si tito, e paano naman si Lovelie? Sinong mag-aalaga sa kaniya?

Ang sakit! Akala ko wala na. Akala ko nakalimutan ko na ang lahat na nangyari tungkol kay mom simula nang dumating si Lovelie sa buhay ko pero hindi pa pala.

I was asking for explanations and there I have it.

Sana naman siguro masaya na si lolo sa mga nangyayari ngayon. He passed away three years ago. I haven't even heard a single thing from him!

Ah $h!t!

Leche ang sakit!

Dadaan sana ako sa bar pero naalala kong ayaw niyang umiinom ako. Umuwi na lang ako sa bahay. I ruine everything in my room pagpasok ko.

I was so lost. Hindi ko alam kung anong gagawin.

I was crying. Hindi naman ako robot para hindi umiyak. Yinakap ko na lang yung natitira kong memory of her. Yung family picture namin noong bata pa ko.

Hindi man lang ba ko naisip ni mom bago niya sinagip si tito? Hindi man lang ba niya kami naisip ni dad bago siya nagmahal ng ibang tao?

Without even knocking, pumasok si dad sa kwarto ko. Nakita niya itong magulo pero mas inuna niyang lapitan ako.

"Miguel, please don't ruin your life dahil lang dito," sabi ni dad. I wonder kung paano niya na-handle yung sakit. Hindi ba siya nagkaroon ng pagsisisi?

"Dad, bakit ba kasi ni mom binalikan si tito?" Tanong ko habang nakatingin sa kawalan.

"Like I said, we were forced to get married. She was in love with someone else habang kinakasal kami. We never heard from him kaya akala namin okay na ang lahat. You were born then at napakasaya namin ng mom mo. Tao lang siya Miguel, nagkakamali rin," sabi ni dad.

"E pano kung di na sila ulit nagkita, won't that make things less easier?" Tanong ko.

"Yes, but your mother would've never experienced happiness again," sabi ni dad.

"What? So you're telling me na okay lang sayo na magsama sila ni mom?"

"Sa totoo lang hindi. Nakakainggit nga kasi ako yung asawa, pero siya ang mahal. Di bale nang ako yung nasasaktan kesa naman makita kong nasasaktan rin yung taong mahal ko," sagot ni dad.

"Naisip niyo po ba kung bakit sa dinamirami ng tao na pwedeng mahalin ni mom, si tito pa talag?" Tanong ko ulit.

"Yes, I did. Yun yung pinakamatagal ko nang hinahanapan ng sagot. Nung nalaman kong si Maya pala ang anak niya, nakuha ko na yung sagot na matagal ko na hinahanap," he paused.

"And what is that?" Gusto kong ituloy niya. Iti na siguro yung huling sagot na maglilinaw sa puso't isipan ko.

"You're happy with Maya right?" Tanong ni dad.

"Very happy dad," dagdag ko.

"Kung hindi sila ulit nagtagpo ng mom mo, there wouldn't be any problem at all. Pwedeng mas nabigyan nila ng maayos na buhay si Maya. Pwedeng hindi siya mag-aral sa Moonfield. At kung nabubuhay pa mom mo, she might continue her plan na pag-high school mo sa America ka na mag-aaral. You would have never crossed paths with the person you want to be with now," sabi ni dad.

It all makes sense now. Dad's right, the past is the past. Wala na kong magagawa pa doon. If it's like that, so be it. Gusto ko lang makasama si Lovelie ngayon and tell her everything is fine.

"Iwanan muna kita mag-isa, clear your head son. I know you can make the right decisions," sabi ni dad at lumabas ng room.

Kinuha ko yung phone ko para tawagan si Maya. After ilang rings, hindi pa rin niya sinasagot kaya I decided to go and look for her.

Bago pa ko umalis, may binigay na papel si manang sakin.

"'Nang, ano po ito?" Tanong ko kay manang.

"Pinapaabot sayo ni Maya. Mukhang malungkot yung bata halos mangiyak-ngiyak pa nga eh," sabi niya.

Agad ko naman 'tong binuksan at binasa. Kada salitang binabasa ko, patuloy na nababasag yung puso ko. Bakit ngayon pa kung kailan nalinawan na ko sa lahat?

Minamahal kong Miguel,

Nararamdaman ko yung sakit na pingdadaanan mo ngayon. Gusto kitang yakapin nang napakahigpit dahil alam kong isa na naman 'to sa mga pagsubok na pinagdaraanan mo. Naaalala mo ba nung sinabi mo sakin na patawarin na yung tatay ko? Isa yun sa mga rason kung bakit minahal kita. Kung hindi dahil sayo, hindi siguro ako malilinawan sa katotohanan.

Ngayong ikaw naman ang may problema, wala aking magawa para tulungan ka. Parehas tayong biktima ng nakaraan. Ang dami mong ginawa para sakin tapos ako ning isa wala man lang ako naitulong sayo. Ngayon alam ko nang ako yung unfair.

Ngayon, sasaktan na naman kita sa pag-alis ko. Gusto lang kitang bigyan ng pagkakataon para mag-isip at makawala. Hindi ako aalis para saktan ka. Aalis ako dahil mahal na mahal kita. Ako naman ang kailangang magsakripisyo ngayon. Ako naman ang dapat magparaya.

Simula nung sinabi mong gusto mo ko hindi ka bumitiw. Hindi rin ako bibitiw Miguel. Na sayo pa rin yung puso ko at walang makaka-agaw niyan. Pagmamay ari mo na ito. Basagin mo kung gusto mo pero kahit gaano pa ito ka-basag, ikaw pa rin yung tinitibok nito.

Hindi ito pagpapaalam. Maaaring magkita pa rin tayo balang araw. Isa ka sa mahahalagang taong nakilala ko at lubos na nagpapasalamat ako sa pagmamahal na inaalay mo para sakin.

Pag meant to be, gagawa ang tadhana ng paraan para magsama ulit tayo.

You're the best thing that ever happened to me.

I love you

~Maya

________________________________

Ouch! Ewan ko sa inyo ah pero naiiyak ako habang nagt'type. Sorry guys pero disila meant to be eh. De joke lang! Last 4 chapters na lang po. Abangan kung paano ba magwawakas yung kwento nila ;)

Comment kayo guyth plith :)

Tragic? O happy ending? Hahaha! Ewan naguguluhan ako x)

Eluh