SON DAMLA / SON SERİSİ III - FİNAL

GİRİŞ / GÖNDERİLMEYEN MEKTUPLAR

GÖZLERİNİN İÇİNE BAKA BAKA GİDEN BİR AŞKIN HİKAYESİ...

Sevgilim...
Sensiz kaç saat, kaç gün, kaç hafta, kaç ay, kaç yıl geçti artık saymaktan yoruldum. Sensizlikten yoruldum. Baharları beklemiyorum artık. O çok sevdiğin çiçeklerin açması anlamsızlaştı. Saçlarıma dizdiğin papatyaları eziyorum. Sevmiyorum. Saçlarımı da kestim artık, onları da uzatmıyorum. Bıktım, seni bekleyerek bir şeyleri saklamaktan bıktım, geleceğini umarak aynı kalmaktan sıkıldım. Ben sensizlikten çok yoruldum.

Bu kaçıncı mektubum yine eline ulaşamayacak olan bilmiyorum. Sen beni terk ettiğin günden beri içimdeki öfkeyi, sevgiyi, özlemi yazıyorum. Yazdıkça geçer diye umuyorum ama hep daha fazla acıtıyor. Canım acıyor...

Seni soruyorum. Bana her “İYİ” dediklerinde ölüyorum. Bencilce ama iyi ol istemiyorum. Beni özle, benim gibi ol istiyorum. Ol da geri dön istiyorum.
Ben sensiz ölüyorum. Sen benim nefesimdin, nefesimi istiyorum. Kalbimdin, kalp atışlarımı istiyorum. Sensiz yaşayamıyorum Barış. Ben senin her şeyindim, sen benim nefesimdin. Kendimi senden alamıyorum. Senden başkasına ait olmak bana göre değil. Kimseye ait olmak istemiyorum. Ben bir tek sana yakışmıştım. Bir tek senin aşkına... Ama sende beni bırakıp gittin.

Şimdi sana kızsam anlamazsın, bağırsam duymazsın. Ben sana susuyorum sevgilim. Sustukça vazgeçiyorum. Bağırdıkça seni kaybettim, sana koştukça sen kaçtın. Şimdi susuyor ve senden gidiyorum.

Bugün bu sana yazdığım son mektubum. Seni de içimdekini sevgini de bitiriyorum. Çünkü yoruldum. Sen gelmedikçe ben yoruldum. Sen giderken dilim varmamıştı. Kabullenememiştim. Ama artık diyebiliyorum.

Hoşçakal Sevgilim...

VE BAŞLIYORUZ...