Fan fiction [[ 镇魂 ]] by Res_Rei

[[พบกัน อีกครั้ง.....]] Chapter 2: เย่จุน และ เสิ่นเว่ย

//ขออธิบายตรงชื่อเย่จุนนิดนึง คือถึงจะเป็นแฝด แต่คู่นี้เขาก็จะเรียกกันเองแบบนี้ตั้งแต่เด็ก เพราะมันเป็นชื่อของตัวเองที่ติดอยู่ในความทรงจำ แล้วสองคนนี้ก็เป็นเด็กกำพร้า เราเลยวางไว้ว่าทั้งคู่ไม่ได้ยึดติดกับการที่นามสกุลจะต้องเหมือนกัน ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันเนอะ แต่ถ้าใครมีขอเสนอเรื่องชื่อ เขียนมาได้เลยนะคะ เพราะเราไม่ถนัดเรื่องนี้ ถ้ามีข้อเสนอที่ดี เดี่ยวเราเปลี่ยนได้ พารท์นี้จะพูดกลับไปกลับมาระหว่างตัวตนในฝันกับความเป็นจริง ยังไงถ้างงตรงไหนบอกได้ เราจะได้แก้ให้มันเข้าใจง่ายขึ้นเนอะ

//เย่จุนฮาใช่มั้ยคะ เราเขียนเองยังขำเอง 555555 ใช่ค่ะ เราให้เย่จุนติดพี่ค่ะ 555555 เขียนไปมันไม่ใช่พารท์เสิ่นเว่ยละล่ะ มันคือพารท์เย่จุน 55555  

"พี่ พี่ครับ พี่จะสายแล้วนะ"

เสียงเรียกคุ้นหูและความหมายของคำพูดทำให้คนที่ตื่นง่ายอย่างเสิ่นเว่ยลืมตาทันทีอย่างตกใจ นัยน์ตาคู่โศกจับจ้องใบหน้ากังวลที่เหมือนกับเขาไม่มีผิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนมือหนาจะเอื้อมคว้าแว่นตาที่โต๊ะข้างเตียงตามนิสัย แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

"ขอบใจนะเย่จุน นี่กี่โมงแล้ว พี่หลับเพลินเหรอ"

"จะหกโมงครึ่งแล้วครับพี่ ผมเห็นถึงเวลาพี่ยังไม่ตื่นเลยมาปลุก" เย่จุน แฝดน้องของเขาเอ่ยตอบพลางประคองพี่ชายของตนให้ลุกขึ้น ปกติเสิ่นเว่ยไม่เคยตื่นเกินหกโมงเช้าเป็นนิสัยประจำตัว แต่วันนี้เย่จุนที่ทำกับข้าวจนเสร็จก็ยังไม่เห็นพี่ชายของเขาออกมาจากห้องนอนจึงรีบเข้าไปดูเสิ่นเว่ยด้วยความเป็นห่วง เมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีอาการไม่สบายจึงเอ่ยปลุก

"ขอบใจนะ สงสัยพี่จะฝันแล้วก็นอนเพลินอีกแล้ว" เสิ่นเว่ยเอ่ยพลางลูบหัวเย่จุนที่ตัวเล็กกว่าเล็กน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู ใบหน้าที่เหมือนกับเสิ่นเว่ยนั้นแดงเรื่อเหมือนทุกทีอย่างที่เสิ่นเว่ยนั้นชอบมองเป็นที่สุด เย่จุนค่อยๆรุนหลังพี่ชายให้ไปจัดการธุระส่วนตัวแล้วค่อยมาทานข้าวเช้า นัยน์ตาคู่สวยแต่ให้ความรู้สึกมุ่งมั่น เข้มแข็ง และซุกซนนิดๆต่างจากเสิ่นเว่ยมองตามร่างที่หายเข้าไปในห้องน้ำอย่างเป็นห่วง