Fan fiction [[ 镇魂 ]] by Res_Rei

[[ Don't Leave me here alone......again ]] Chapter 2: คำสาบานของเรา

//ตอนจบของฟิกต่อเรื่อง [[ Don't Leave me here alone......again ]] ค่ะ อ่านให้สนุกนะคะ

--------------------------------------------------

เย่จุน กัวฉางเฉิง และฉู่ซู่จือยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินมาหกชั่วโมงกว่าแล้ว หลินจิ้งที่กลับมาหลังจากดูแผลให้จ้าวอวิ๋นหลานเสร็จก็หายเข้าห้องฉุกเฉินไปทันทีเพราะเขาเป็นคนที่เชี่ยวชาญด้านการจัดการศึกษาบาดแผลที่เกิดจากชาวตี้ซิงมากที่สุด ส่วนต้าซิงและจู้หงถูกสั่งให้เฝ้าจ้าวอวิ๋นหลานที่ยังไม่ฟื้นอยู่ในห้องพักแยก

การรอคอยที่ยาวนานทำให้เย่จุนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนบ้า ความหงุดหงิดที่ไม่รู้สถานการณ์ไดๆยังไม่เท่ากับความกลัวจับจิตที่กำลังจะทำให้เขาเสียสติ พี่ชายของเขาอยู่ในนั้น โดยที่เย่จุนไม่รู้ว่าโชคชะตาที่ไม่เคยยุติธรรมนี้จะพรากพี่ที่เขารักที่สุดไปอีกครั้งหรือไม่ ภาพของเสิ่นเว่ยที่ร่างขาวจนซีด สูทที่เขาซื้อให้เต็มไปด้วยเลือดสีแดงที่ซึมเปื้อนขึ้นมาจากบาดแผลที่คุ้นตา แม้จะอยู่คนละจุดกัน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำให้เย่จุนรู้สึกรังเกียจความเป็นจริงตรงหน้าอย่างที่สุด

เหมือนแผลในฝัน

เหมือนสิ่งที่เขาทำเอาไว้กับเสิ่นเว่ยในฝัน

พระเจ้า โชคชะตาที่น่ารังเกียจ นี่พวกเขายังถูกลงโทษไม่พออีกหรือ

เสิ่นเว่ย พี่ของเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทำไมต้องทำกับพี่ชายแบบนี้ด้วย

แต่เหนือสิ่งอื่นได เย่จุนรู้สึกเกลียดตัวเองจับใจราวกับเขาเป็นคนปักหอกน้ำแข็งนั่นลงบนร่างของเสิ่นเว่ยอีกครั้ง เขาจ้องมองมือขาวสะอาดของตนอย่างจงเกลียดจงชังเหมือนกับว่ามันยังคงเปื้อนไปด้วยเลือดของเสิ่นเว่ยในฝัน ในหัวของเขามีแต่เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเย่จุนในฝันคนนั้นดังก้อง