Fan fiction [[ 镇魂 ]] by Res_Rei

[[พบกัน อีกครั้ง.....]] Chapter 4: และเรา...ก็ได้พบกัน (2)

//พารท์ที่สองค่ะ และคือตอนสุดท้ายของฟิก [[พบกัน อีกครั้ง.....]] ด้วยค่ะ

//อย่าลืมอ่านโน๊ตช่วงท้ายนะคะ 55555

//ขอให้ทุกท่านมีความสุขนะคะ

ก่อนหน้านั้น สิบนาที

ร่างสูงของเสิ่นเว่ยกำลังยืนสงบจิตใจที่กระจัดกระจายไปคนละทิศละทางอยู่ในสวนข้างๆตึกอำนวยการ คลาสสอนที่แม้จะผ่านไปได้ด้วยดีไม่มีข้อผิดพลาดไดๆของเสิ่นเว่ยไม่ได้ทำให้เขาดีใจแม้แต่น้อย เมื่อตัวเขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้คงที่ได้ สมาธิของเขาหายไป แม้มันจะไม่ส่งผลกับงานในวันนี้ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่มีใครตอบได้ว่ามันจะส่งผลกับงานของเขารึเปล่า

คุณอยู่ที่ไหน ผมอยากเจอ

เสียงร่ำร้องซ้ำๆของหัวใจทำให้เสิ่นเว่ยคำรามเบาๆด้วยความอัดอั้น ถึงแม้ว่าเขาจะรักงานของเขามากเท่าไหร่ หรือแม้ว่าเขาจะห่วงเย่จุนมากแค่ไหน ความปราถนาที่อยากจะวิ่งออกไปตามหาใครสักคนของเขานั้นรุนแรงมากกว่านั้น

เสิ่นเว่ยรู้ดีว่าเขาไม่สามารถฝืนกักเก็บอารมณ์ไม่มั่นคงนี้ต่อไปได้ หลายครั้งที่เขาพยายามลืมความรู้สึกนี้เพราะเขารู้สึกผิดกับเย่จุนที่ทั้งรักและห่วงหาเขา สุขภาพร่างกายของเขาจะเกิดทรุดลงอย่างรวดเร็วโดยไม่มีสาเหตุทั้งๆที่เสิ่นเว่ยร่างกายแข็งแรงมาลอด เย่จุนถึงกับต้องหามร่างของเขาไปโรงพยาบาลในช่วงดึกของคืนนึงในช่วงที่เย่จุนยังอยู่มัธยม เสิ่นเว่ยนั้นเกิดอาการช๊อกจนหัวใจเกือบหยุดเต้น และเมื่อเย่จุนไล่ถามสาเหตุ ใบหน้าที่เหมือนกับเขาเต็มไปด้วยน้ำตาในขณะที่ขอร้องเสิ่นเว่ยไม่ให้ทำอะไรแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง เขารักพี่ชายของเขา รักมากจนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเย่จุนก็จะไม่ยอมเสียพี่ชายของเขาไป เสิ่นเว่ยเองต้องใช้เวลาเป็นปีเพื่อพยายามให้เย่จุนกลับมาทำตัวปกติกับเขาเหมือนเดิม