Fan fiction [[ 镇魂 ]] by Res_Rei

ความคิดถึงที่บอกใครไม่ได้ (ข่านโป๋ลี่ - ฉีเหิง)

Drabble? - ความคิดถึงที่บอกใครไม่ได้ (ควรเลิกจั่วหัวว่าแดรบเบิ้ลนะ ทำไม่เคยได้ 555555)

ข่านโป๋ลี่ออกจากเมืองหลวงได้สองเดือนเต็มแล้ว

มันเป็นเวลาที่ไม่ได้นานนักสำหรับฉีเหิงที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายกับกาลเวลาที่หมุนผ่านไปทุกๆวัน แต่มันก็ไม่ใช่เวลาที่สั้นเลยเมื่อต้องรับรู้ว่าใครคนนั้นกำลังเสี่ยงอันตรายอยู่ที่ใดที่หนึ่งบนผืนแผ่นดินที่กว้างใหญ่นี่ และสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ คือเฝ้ารอเท่านั้น

อย่างน้อย ก็ขอให้ท่านปลอดภัย โป๋ลี่

คำรำพึงที่เงียบงันนั่นช่างดูเหงาจับใจในสายตาของหญิงชราผู้ได้รับคำขอร้องจากแม่ทัพใหญ่ผู้เป็นดั่งลูกหลาน ดั่งแก้วตาดวงใจให้คอยช่วยดูแลร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าโศกคนนี้

รักของเจ้าช่างซับซ้อนนัก โป๋ลี่

และน่าอิจฉาที่สุดด้วยเช่นกัน

เธอนึกเอ็นดูคนที่แม่ทัพใหญ่คนนั้นมอบหัวใจให้ทั้งดวงอย่างง่ายดายจนน่าเหลือเชื่อ ใครให้ฉีเหิงคนนี้มีบุคลิกเรียบร้อย น่านับถือ ไม่หยิ่งผยองถือตัว เป็นกันเองกับคนทุกชนชั้น ยิ่งความคิดที่อ่อนโยนทว่ายังคงมองโลกในความเป็นจริงที่โหดร้ายและไม่เที่ยงธรรมนี้อย่างเข้าใจ ทั้งยังเป็นสุภาพบุรุษเช่นนี้กันเล่า

ถ้าเธอไม่ได้เห็นกับตา ไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้โดยตรง เธอคงนึกสงสารแม่ทัพใหญ่จับใจเมื่อมาตกหลุมรักชายผู้นี้

ดูสูงส่งและงดงามราวภาพวาด คล้ายว่าแม้จะตะกายขึ้นไปยังไงก็คงจะเอื้อมขึ้นไปไม่ถึง

ข่านโป๋ลี่นั้นช่างโชคดียิ่งนัก ที่เอื้อมมือไปคว้าคนๆนี้ไว้ได้ และความรักนั้น ก็ได้รับการตอบสนองในท้ายที่สุด