Sevmek, bilseniz ne zordur öyle. Dokunmadan ruhunu okşar sevgilinin. Görmeden, uzaktan uzaktan takılırsın gözlerine. Ruhunu sarhoş eder insanın, saçlarının kokusu..
Bilseniz ne güzeldir tadı sevmenin. İmkansızlık asla yoktur içinde. Ömrünü yitirircesine beklersin sevgiliyi. Gülüşlerini düşlersin, acıdan kıvranan yüreğine merhem olsun diye..
Bilseydiniz gerçekten ölümüne severdiniz. Ömrünüzü ömrüne katarcasına. İnadından tutar, gökkuşağının tepesinden aşağı kayardınız. Mutluluktan takılırdı belkide ayaklarınız. Huzurdan bir çamura düşer, batırırdınız üstünüzü başınızı..
Gerçekten sevgiye rastladım bende. Nisanın yağmurlu bir gününde. Bir gelincik çiçeğinin eteğinde. Orda bıraktım işte, orda bıraktım onsuz geçmişimi. Onsuz geçen ömrümün her karesini..
Şimdi bakmayın öyle. Yalnızlık içinde süzülüp gidişime. Insan gerçekten sevdimi, peşini bırakamıyor kader. Ömrünüze sürmüş oluyor artık bir kere. Benimkide o mesele işte. Yüreğim ve ömrüm gibi üstüm başım bile gelincik kokuyor..
Bilseydiniz gerçekten sevmenin tadını.. Sizde beklerdiniz benim gibi.. Gülümseyerek ölümü..
