Sevmek denizden çok okyanusa benzer. Daldımı insan kaybolur gider. Lakin o değilki bu gitmek insanı canından, sevgisinden eder. Bozuk bir plak gibi tekrardan başa sarıp durur. Sardıkça başa, insanın yüreğinde büyüyüp durur. Demem odur ki yürek ait olduğu yerden kopup gitmez. Umutlarına tutunur, umutlarını hayalleriyle harmanlar, yetmezse düşlerinide katar. Kah öyle kah böyle ait olduğu yürekte kalmanın yolunu bilir. Bazen uyku olur gözlerine karışır, bazen yağmur olur saçlarına düşer. Sevgi insanı sevdiğinin yüreğine hapseder. Ya aldığı nefeste can bulur, yada yüreğinin her semtine dualar olup düşer..
