Insanın bazen canı öyle yanıyorki kelimelerle telaffuz edemiyor.
Yürek o kadar kırgın ve yorgun oluyorki üşeniyor çare aramaya.
Ruhunu kaybetmiş misali yatıyor öylece olduğu yerde.
Dualar etmektense ölüler misali dualar bekliyor kendisine.
Gözleri açık gitmiş şekilde bakıyor öylece gökyüzüne.
Uçan kuşların ve rüzgarın yön verdiği uçurtmalara bakıyor.
Kendisine kaderin yön verdiği gibi işte.
Bazen çok canı yanıyor insanın
Gökyüzünün mavisinde kaybolmuş hayallerini ararken.
Çizilemiyor işte kalemle
Telaffuz edilemiyor kelimelerle
Canından can alıyor insanın ama dudağından dökülemiyor işte.
Ve sonra vasiyet olur dökülür sözlere..
" Ya Rabbi sen benim gibi canı yananların, yüreği kor ateşler gibi yananların gönlüne huzurdan yağmur yağdır... "
