Yaklaşıyor yine vakit, yıldızlar dizilmiş yine baş ucuma. Rüzgâr sahte umutlarıyla uçuruyor penceremin perdelerini. Olmayan limanıma mutluluk misali yansıyor yine ay ışığı. Olmadık sesler işitiyorum yine. Yıldızlar masal anlatıyor yüreğime. Başlığı hiç değişmemiş işte. Gelincik koymuşlar adına inadıma..
Sevmek ne güzel şeymiş öyle. Dinledikçe yeniden aşık oluyorum sevgiliye. Rüzgarın sahte umutlarını bile unutuyorum. Penceremin perdesini çekiyorum kendi ellerimle. Yıldızları ağırlıyorum, olmadık mutluluğuma aydınlık saçsın diye ay ışığını davet ediyorum..
Sevmek nasıl birşeydir öyle. Adını duymak bile yetiyor kendi kendimi avutup gitmeye. Yaşadığım acı son olsa bile mutlulukla bitiriyorum bu masalı. Mutluluk dediğim illet adında bile saklı. Çocuk misali işte kandırıyor her duyduğumda yüreğimi..
