Kapladı bütün yüreğimi gölgesiyle. Söylenesim geldi neden güneşimi kapatıyorsun diye. Fakat dudaklarıma düğüm attı gözleriyle. Baktımki güneşe ihtiyaç yok olduğu yerde. Sustum, içimden bile konuşamadım. Öylece durdum gözlerinin içine baktım. Gözlerini hayata yeni açmış bir bebek gibi bakıyordum gözlerine. Çok derin ama bir o kadar anlamsız işte. Dokuz mevsimi yaşadım gözlerinin içinde.
Bazen bahar dudaklarına vururdu. Bazense kara kış gözlerinden eserdi. Lakin yüreğim her türlüsüne boyun eğerdi. Yetmezmiş gibi hayallerimi bir bir eteğine serdi. Ölümü çağırır gibiydi. Umutlarımın hepsini yoluna feda etmişti. Geriye sadece zaman kalmıştı. Oda uğramadı beklediğim yere. Ölüm seslenirken anlamıştım, içine düştüğüm bu kuyunun aşk olduğunu..
