DAVETİYE - YASAK SERİSİ II / FİNAL

AŞK LAFLA OLMAZ

Eee... Haftanın son hikayesi =) pazartesi görüşürüz =)

‘Aşk lafla olmaz’ dedim,
‘Aşk laftan anlamaz’ dedi.
‘Yasağınım’ dedim,
‘Helalim ederim’ dedi.
‘Olmaz’ dedim.
‘Oldururum’ dedi.
‘İmkansız’ dedim.
‘Hala nefes alıyorum’ dedi.
Sustum...
Gülümsedi...

Ada okuduğu cümle ile kaşlarını çattı ve cevap vermeden telefonu çantasına attı.
Akay çapkınca gülümsedi, “Mesaj... Sevimsizdi sanırım. Moralin bozuldu.”
“Yok, sadece... Yani, boşver.”
“Konuşmak ister misin?”
“Hayır.” Etrafa baktı, “Mekan güzel. Beğendim. Burası olsun.”

“Peki.”
“Gece burada konaklayacağız büyük ihtimal. Onu da ayarlarsanız.”
Akay’ın elindeki çatal düştü ve suratı asıldı. Kadının gözlerinin içine baktı.
“Tamam,” dedi sadece.
Kadın ise o bakışlarla delirecekti. Kafayı yemezse iyiydi.

“Kalkalım mı? Şu kayıt işini de yapalım.”
“Tamam,” dedi yine ve birlikte ayrı arabalara binip, yola çıktılar.

Ek: “Seni üzdün mü?”
A: “Kafamı karıştırıyorsun. Kimsin, nesin bilmiyorum.”
Ek: “Özür dilerim. Seni üzmek, isteyeceğim en son şey.”
A: “Kimsin sen?”
Ek: “Zamana bırak Ada. Zamanla kim olduğumu anlayacaksın. Ama lütfen o güne kadar benden uzaklaşma.”
A: “Yoruyorsun gizemli.”
Ek: “Bitince, dinlenmen için kollarım senin olacak.”
A: “Ben evleniyorum, bilmiyor musun?”
Ek: “Ben nefes alıyorum daha, bana güven.”

Okula geldiklerinde Nazelin ile Timur da arabalarını park ediyorlardı. Akay arabadan inince Timur’un yanına gitti.
“Ne haber ortak?” dedi ellerini çakıştırıp.
“İyilik.”
O sırada Ada da yanlarına geldi.
Akay Nazelin’e sarıldı. “Nasılsın kuzum?”

“İyiyim, sen?”
“İyi sayılır.”
Nazelin, kadının da arkadaşının da hallerinde bir gariplik olduğunu fark etti.
“Tanıştırayım. Ada.” Sonra kıza döndü, “Ada bunlarda sana bahsettiğim arkadaşlarım Nazelin ve Timur. Oğulları Murat.”
“Memnun oldum,” dedi Ada kibarca.

“Bizde,” dedi Nazelin de aynı kibarlıkla.
“Buyurun içeri geçelim,” eliyle yolu gösterdi.
Yaklaşık bir saatin sonunda okuldan üçü birlikte çıkmışlardı.
“Allah aşkına velisine neden bunu yazdırdık?” dedi Nazelin kocasına bakarak.

“Sanki başka seçenek mi bıraktı paşam?”
“Anlamıyorum. Sıradan kız işte Akay, bu takıntı ne? Üstelik kız nişanlı. Kafam kadar yüzük var elinde.”

Akay ayıplar gibi baktı arkadaşına. “Sanki bana kendi Leydiydi, Timur da Lord. Timur da Allah’ın bir kuluydu Nazelin.” Adama dönüp baktı, Timur kaşlarını kaldırdı ona. “Tamam Allah’ın bir kuluna göre biraz fazla seksi, karizmatik ve yakışıklı. Ama insandı sonuçta. Benim de bir tane burnum var, onun da. Bir fazlalığı yok yani. Ama sen onun için omzumda salya sümük ağlıyordun. Ah keşke o sümüklü peçeteleri saklayıp, şimdi bir bir suratına vursaydım.”

“Sen çok mu konuştun Akay? Dediğim şey farklı benim.”
“Yani demem o ki Nazelincim-“
“Aitlik eki kullanmayalım lütfen!” diye onu böldü Timur.
Akay arabasının kapısını açtı ve onlara bakarak gözlüğünü taktı. “Yani demem o ki NAZELİNCİM, aşk engel tanımıyor.”

Timur yüzünü buruşturdu. “Havanı sikeyim, defol git.”
“Yarın Murat’ı ben alırım.”
“Servisi varmış okulun Akay. Zahmet etme.”
“İlk gün ya, çocuk şey etmesin diye.”