Those damn blue eyes

Κεφάλαιο 12

Δεν το πιστεύω πως τον συναντώ ξανά!Του μιλάω ξανά!Πίστευα και ευχόμουν να μην τον ξαναδώ πότε.Μου έχει προκαλεσει τόσο πόνο και νιώθω τόσο άβολα αυτή τη στιγμή,ενώ αυτός δεν νοιάζεται.Κάθεται αμέριμνος και συζητάει για επαγγελματικά, ενώ είμαι εγω εδώ.Διπλα του!Με έχει δίπλα του.Εμενα!Που κάποτε με αποκαλούσε αγάπη του και μου έλεγε πως δεν θα με άφηνε πότε, ότι και να γινόταν.Και ήρθε εκείνη η στιγμή που με παράτησε.Χτυποντας με και αφήνοντας με αναίσθητη, να αιμμοραγγω με το παιδί του στην κοιλιά μου.Μετα απο αυτο που είχε συμβεί, με είχε πάρει μόνο μια φορά τηλέφωνο να μου πει να ρίξω το μωρό, γιατί αυτός δεν υπήρχε περίπτωση να το αναγνωρίσει.Και μετά τίποτα.Απλα μεγάλωσα την μικρή με την βοήθεια της οικογένειας μου-που δεν το πήραν καλά στην αρχή, εννοείται.Και τώρα,  βρίσκεται ξανά μπροστά μου.Οσο όμορφος ήταν και τότε,με αυτά τα υπέροχα μπλε μάτια και το υπέροχο σώμα που διαγράφεται μέσα από το πουκάμισο που φοράει.

"Από που τον ξες;" με ρώτησε ο Αχιλλέας χαμογελώντας ψεύτικα στο αυτι μου, όταν ο Άρης περπάτησε πιο πέρα να μιλήσει με κάποιον.

Γουρλωσα τα μάτια μου με συνέπεια να χαμογελάσει κανονικά.

Πώς το κατάλαβε;

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!" Είπα ανήξερα,  ανασηκωνοντας τους ώμους μου.

"Έλα τώρα.Μην λες ψέματα.Ειδα πως κοιταζοσασταν.Παμε κάπου να μου τα πεις." Είπε χαϊδεύοντας το μπράτσο μου και πίνοντας λίγη από την σαμπάνια του.

"Λες βλακείες.Δεν έχω να σου πω τίποτα." Είπα την ώρα που ο Άρης με μια κοπέλα πλησίαζαν.

Παραξενευτηκα όταν την είδα γιατί μοιάζουν πάρα πολύ.Εννοω μοιάζει περισσότερο σαν αδερφή του πάρα σαν κοπέλα του.

Βρε λες;Η αλήθεια είναι πως έχει περάσει αρκετός καιρός και η αδερφή του τότε ήταν 13, αλλά δεν πιστεύω να είναι αυτή.Αυτη η κοπέλα που βλέπω μπροστά μου είναι μια πανέμορφη, νεαρή γυναίκα χωρίς καμία ατέλεια πάνω της.Αποκλείεται!

"Να σας συστήσω και την αδερφή μου.Απο δω η Βασιλική." Είπε χαμογελώντας δείχνοντας την.

Ουάου!

"Βασιλική Παπακωνσταντίνου." Είπε χαμογελώντας τείνοντας το χέρι του προς τα εμάς.

"Χάρηκα δεσποινίς." Είπε ο Αχιλλεας.

Αφού μου έδωσε το χέρι της και είπα το όνομα μου γουρλωσε τα μάτια της, αλλά αμέσως χαλάρωσε, αφού ήθελε πρώτα να μάθει τι γινόταν και έτσι κι αλλιώς ο Άρης θα της μιλούσε.