Those damn blue eyes

Κεφάλαιο 15

Βγήκαμε από το super market με εμένα να κρατάω τις σακούλες με τα ψώνια στα χέρια μου,γεμάτη νεύρα.

Ειναι μόνο 7 χρονών και προσκαλεί κόσμο στο σπίτι-οχι τις φίλες της-χωρίς να με ρωτήσει.Και τι κόσμο, στην συγκεκριμένη περίπτωση!

Το δίδυμο Άρης-Διονυσης ήταν ότι πιο εκνευριστικό υπήρχε σε όλο τον κόσμο.Δεν ξέρω αν θα το αντέξω και δεν ξέρω αν θα το αντέξει η Άννα,στην οποία δεν έχω πει τίποτα για όλο αυτό.

"Μη το ξανακάνεις αυτό!Καταλαβες;" ξεκίνησα να μαλώνω την Αγγελική με επιθετικό τόνο στην φωνή μου, ενώνοντας τα φρύδια μου μεταξύ τους θέλοντας να δείξω την ενόχληση μου.

"Μα είπες ότι είναι φίλοι σου." Ανταπάντησε αυτή με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής της.

"Κι επειδή το είπα, τι;Δεν σου έδωσε κάνεις την άδεια να τους καλέσεις στο σπίτι." Φώναξα με αυστηρότητα καθώς έβαλα μπροστά το αμάξι και ξεκινήσαμε.

"Μα ρώτησα αν συμφωνείς και είπες πως δεν ήξερες αν θα ήθελε η νονά και σου είπα ότι αν θέλω εγώ,θέλει και αυτή.Ισχυει και το ξέρεις!" Είπε προσπαθώντας να δικαιολογηθεί.

Η Άννα φταίει που την κακομαθαινει και της κάνει όλα τα χατίρια.Καλα να πάθει τώρα που θα φάει τον Διονύση στην μάπα.Και ειδικά αυτόν, που ξέρω ότι θα την ενοχλεί λόγω της σχέσης που είχαν παλιά.

"Είδες ότι ήμουν διστακτική." Είπα θυμωμένα, αλλά κατεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου.

"Καλά.Συγγνωμη." είπε σκυβοντας το κεφάλι και εκεί τελείωσε η συζήτηση.

Μέχρι να πάμε σπίτι καμία δεν είχε μιλήσει.

Αφού φτάσαμε, μπήκαμε στο σπίτι αφήνοντας τα ψώνια στην κουζίνα και εγώ είπα στην μαμά μου να τα τακτοποιήσει γιατί έπρεπε κάποιος να ενημερώσει και την Άννα.

Πήγα επάνω στο δωμάτιο μου και κάλεσα τον αριθμό της.

"Ναι;" ακούστηκε η φωνή της.

"Αννούλα μου τι κάνεις;Πώς είσαι;" την ρώτησα γλυκα.

"Μάλιστα.Για πες τι θες;" με ρώτησε διστακτικά.

"Κοίτα.Για το βράδυ, έχω καλέσει και κάποιους άλλους εκτός από εσένα." Είπα και ξεφυσηξα.

"Και που είναι το πρόβλημα;Δικό μου είναι το σπίτι;" είπε χαλαρά.

"Το θέμα όμως με δύο από αυτούς τους καλεσμένους είναι πως δεν τους κάλεσα ακριβώς εγω." Είπα διστακτικά.