Those damn blue eyes

Κεφάλαιο 20

Με κοιτούσε επίμονα περιμένοντας μια απάντηση.

Τι να του πω τώρα;Δεν θέλω να πάρει πολύ αέρα,γι' αυτό δεν του το λέω στα ίσα.

Ναι!Θα του δώσω δεύτερη ευκαιρία.Το αποφάσισα.Το παιδί μου πρέπει να μάθει ποιος είναι ο πατέρας της.Της αξίζει να ξέρει και να έχει κάποιον στο πλάι της.

"Θα εξαρτηθεί από την συμπεριφορά σου το αν θα σε συγχωρέσω.Προς το παρόν έχεις την ευκαιρία να μου αποδείξεις ότι έχεις αλλάξει και να κερδίσεις την πολυπόθητη συγχώρεση που ζητάς.Μεχρι τότε,τσιμουδιά σε κανέναν.Στην Αγγελική θα μιλήσω αφου μου αποδείξεις ότι είσαι άξιος πατέρας για εκείνη." Του είπα με σοβαρό και επιβλητικό βλέμμα.

Ο Άρης χαμογέλασε πλατιά και με ξανά πλησίασε.Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με έβαλε επάνω στο καπό του αυτοκινήτου ξανά,φιλώντας με παθιασμένα.

Έβαλα το χέρι μου μπροστά στο στήθος του σταματώντας τον.

"Τι σε κάνεις να πιστεύεις ότι μπορείς να το κάνεις αυτο;"

"Να κάνω τι;" έκανε τον ανηξερο και έσκυψε να με ξανά φιλήσει.

"Πάνε στον διάολο Αρη." είπα παιχνιδιάρικα σπρώχνοντας τον μακριά.

"Τι έγινε και θύμωσες τόσο πολύ πριν;" τον ρωτάω και το χαμόγελο σβήνεται αμέσως από τα χείλη του.

"Δεν είναι ώρα τώρα." είπε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα του αυτοκινήτου.

"Ναι είναι.Αν είναι να μου κρύβεις πράγματα και να λες ψέμματα, εισαι χάσιμο χρόνου στη ζωή μου." του λέω σταματώντας τον από το να μπει στο αυτοκίνητο.

"Γιατι το κάνεις τόσο δύσκολο;" ρωτάει θυμωμένα.

"Εσυ θες να έχεις μυστικά από εμένα, ενώ σου έδωσα την ευκαιρία να ξαναπροσπαθησεις." του λέω επιθετικά.

"Η ιστορία με την Κλαίρη είναι πολύ μπερδεμένη.Θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή.Σε παρακαλώ ας φύγουμε." παρακαλάει.

Έτσι.Να παρακαλάς αγοράκι μου...

"Και ποτέ θα γίνει αυτό;" τον ρωτάω καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο.

"Σημερα;Το βράδυ ίσως...Να βγούμε μια βόλτα και να μιλήσουμε.Κατι σαν ραντεβού.Ο καιρός είναι πολύ καλός.Ας πάμε στη παραλία." μου προτείνει.

"Με ζητάτε σε ραντεβού κύριε Παπακωνσταντίνου;" Του λέω χαμογελώντας.

"Κατι τέτοιο." λέει κοκκινιζοντας.