Almost, But Not Quite (COMPLETED)

Chapter 60

#ABNQ60 Chapter 60

Nasa kalagitnaan ako ng pag-aayos ng mga damit ko nang bigla na lang bumukas iyong pinto. Agad na kumunot ang noo ko nang makita ko si Papa na naka-tingin sa akin. His expression was unreadable, yet somehow, I knew I was in trouble. Bihira lang iyong ganitong mukha ni Papa kaya naman kinabahan na talaga ako.

Ano na naman ang ginawa ko? Literal na kwarto-ospital na lang ang pinupuntahan ko ng ilang linggo na! Surely, I couldn't have messed things up again!

"Pa?" tanong ko dahil ilang segundo siyang naka-tayo lang doon at hindi nagsasalita.

"Nagvolunteer ka?" tanong niya.

Umawang ang labi ko. Oh, that. Paano naka-rating sa kanya 'yun e sa ibang ospital naka-base si Papa? Pinili ko talaga na doon pumunta sa malayo sa kanya kasi pagod na pagod na ako na kinukumpara sa kanya. I mean, I get it, my dad's brilliant, but stop comparing me. Iba ako sa kanya.

"Paano mo nalaman, Pa?" tanong ko na lang, at saka nagpatulog sa pagtitiklop ng mga damit. Sa isang araw pa naman iyong alis namin, pero gusto ko ng mag-ayos. I needed something to look forward to. I didn't like being sad everyday. It's already taking toll on my health. Malapit na raw akong mag-underweight based sa latest na check-up ko.

"Alam ba 'to ng Mama mo?"

Hindi ako naka-sagot. Hindi rin nagsalita si Papa. Basta ilang segundo ang lumipas, nagulat ako dahil nandoon na rin si Mama sa may pintuan ko.

"Kailan ang alis mo?" tanong ni Mama.

"Sa Friday po," sagot ko.

"Di mo pipigilan?!" gulat na sabi ni Papa.

Instead, lumapit si Mama sa akin at tinulungan ako na mag-ayos ng mga damit ko. Papa looked bewildered... and so was I. I really thought that it was Papa who would be supportive and that I'd have to work on convincing my mom...

Really, life's full of surprises.

"Mas mabuti na 'to," sabi ni Mama. Mas lalong kumunot ang noo ni Papa. "Delikado ang sitwasyon ngayon dahil sa kaso na hinahawakan ni Jax. Mas mabuti na siguro na lumayo muna si Joey."

Pagkatapos nun, nagtalo silang dalawa. Kinuha ko iyong earphones ko para hindi ko na sila marinig. Nagpatuloy lang ako sa pag-aayos hanggang sa finally ay magwalkout na si Papa. 'Di ko nga rin alam bakit pa siya nag-effort na makipagtalo kay Mama e lawyer 'yun. She makes a living by arguing with people.

The next morning, I went by my usual routine. Pumunta muna ako sa coffee shop para bumili ng kape. I limit myself to only one cup a day o baka tuluyan na akong mamatay talaga. Pagkatapos noon ay dumiretso na ako sa ospital.

"Dito daw magreresidency si Dr. Nicolas!" kinikilig na sabi nung isang nurse sa akin. Alam niya kasi na sa iisang school kami galing ni Marcus pati nasa iisang batch lang kami. Malabo na hindi kami magkakilala.

"Ah..." sabi ko. Mabuti na lang at hanggang Friday na lang ako dito. I really needed to get away from everything else. I couldn't continue living like this because I felt like I'd just die one day from all the sadness I was carrying.

I quietly exited myself right after the conversation. Hindi ko alam kung ano ang balak ni Marcus sa residency niya. The last time we talked meaningfully was before the whole mistake. Pagkatapos nun... hindi na kami nag-usap.

I shadowed Dr. Cuesta sa pagra-rounds niya nang magulat ako na kasalubong ko si Marcus sa hallway. All the nurses' eyes were on him. Ako, hindi ko malaman kung ano'ng pag-iwas ang gagawin ko.

"Dr. Yuchengco," he said.

"Yes, Dr. Nicolas?" I asked formally. I didn't want to talk to him, but I still respected him. Mas mataas ang posisyon niya sa akin dahil resident na siya habang nagmu-moonlighting lang ako dito. Ako na walang plano sa buhay. Ang gusto ko lang talaga ay gumaan ang pakiramdam ko.