Başarısızlığa uğramış sevgiydi ona duyduğum... Koşup sarılmak istiyordum ama vicdanımdandı yapamayışım. O beni sevgilisi ile oynadığı satrançta piyon olarak kullanıyordu. Ben ise bunlardan habersiz gerçeklere sırt çevirmiştim. Saat on ikiyi geçtikte...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen kimsin?" Uzun süre sadece boşluğa bakmıştım. Sorunun amacı neydi? Hangi beni istiyordu ya da? Bir süre sonra içimdeki sorgulamayı dışarı vurmaya karar vermiştim. O yeşil gözlere karşı dürüst olmalıydım sonuçta.
"Ben kimim? Ben Manolya'yım. Ben bir öğrenciyim. Ben bir kardeşim, çocuğum, sorumluluk sahibi biriyim, kulum, dünyayı seven bir insanım. Peki, ben bu sıfatların dışında gerçekten kimim? Bir beden miyim? Yoksa sadece bir bilinç mi? Belki bir ruhtan ibaretim, belki de ben hiçim. Bu konuşan da ben miyim? Yoksa ben sadece yönetiyor muyum? Peki, hepsi birden olabilir miyim? Sence ben kim olduğumu bilsem hala ben olur muyum?" Cevabıma karşılık sadece bakmıştı. Ne dediğimi anlamıştı ama neden böyle bir cevap verdiğimi anlamamıştı. Kaşlarını çattı.
"Ama ben sadece Manolya değilim." dediğimde ise garip bakışları ile yanımdan ayrılmak için ayağa kalkmıştı. Tam gidecekti ki bana döndü.
"Hepsi birden olamazsın çünkü hiçlik içinde her şey olmaz." dediğinde sadece gülümsemekle yetindim ve gidişini izledim. Belki de gerçekten hepsi olabilirdim.
Belki de kendimi çok fazla Regnis'e adamıştım. O yüzden Külkedisi dışında bir kurguya girişmemiştim. Çok basit bir kurgu şu ana kadar ama elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Çok da zorlamak istemiyorum kendimi. Basit olması sizin de yararınıza olabilir. Bir günde gelen ilhamımla yazdığım bu kitabımı sevdiyseniz "Siyah İzler"i de seveceğinize eminim. Sadece daha gerçek bir hayat... Umarım buraya kadar okumuşsunuzdur. Sevgilerimle...
