"Και το πιο κωμικό σημείο κάθε ιστορίας είναι οτι σε εγκαταλείπουν μολις εσυ έχεις δεθεί και αφεθεί,μόλις τους έχεις εμπιστευτεί"
Previous chapter
Άνοιξα το ψυγείο και έβγαλα το κρασί και ένα ποτήρι από το ντουλάπι θα γιόρταζα την σχέση του σήμερα εξάλλου νομίζω οτι του άξιζε να χαρώ με την χάρα του.
____________________________________________________________________________
Πλευρά συγγραφέα
Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία φορά που συναντήθηκε με τα παιδιά. Μέσα σε ένα βράδυ έκοψα διαύλους επικοινωνίας με όλους και χάθηκε. Επικοινώνησε μόνο με την δασκάλα του χορού και ζήτησε προσωπικά μαθήματα και να αλλάξει το ζευγάρι της για την παράσταση. Μετά από πολύ πίεση και παρακάλια έγινε και αυτό.
Παράλληλα όμως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τύχη ήταν με το μέρος της. Μια κατάληψη που διήρκεσε μια εβδομάδα στο τέλος του μήνα την έκανε να αφήσει την Αθήνα και να κρυφτεί στο χωριό της την Αραχωβα. Και ζητώντας από τους πιο κοντινούς τις ανθρώπους να μην αποκαλύψουν που βρίσκεται.
Πλευρά Χρύσας
Είμαι στο πατρικό μου στην Αράχωβα διανύουμε την τελευταία εβδομάδα πριν κλείσουν τα σχολεία για Χριστούγεννα. Μίλησα με τον θείο μου και μου είπε θα κάνει Χριστούγεννα με τα πεθερικά του και οι παππούδες μου με την μητέρα μου δεν θα ανέβουν στο χωριά θα κάνουν όλοι μαζί Χριστούγεννα στην Αθήνα. Άρα έχω ξεμείνει να κάνω Χριστούγεννα μόνη μου εδώ πέρα. Είναι πάρα πολύ ωραία είναι κοντά δύο χρόνια που έχω να κάνω εδώ γιορτές. Χθες ανέβασα το μικρό δέντρο και το στόλισα στην εσωτερική πλευρά του κεντρικού παραθύρου, άναψα το τζάκι και ευτυχώς ο παππούς μου έχει κανονίσει να μου φέρνουν κάθε 4 μέρες ξύλα και κοιμάμαι πάνω που έχει ζέστη. Βγαίνω που και που για ψώνια στο σούπερ μάρκετ και για κάνανε καφέ με κανέναν φίλο μου. Μου λείπουν πολύ τα παιδιά με τους δικούς μου μιλάω στο σταθερό από το σπίτι τις θείας μου που μένει κανένα δεκάλεπτο από εδώ. Έχω να το ανοίξω τόσο καιρό σκέφτομαι μήπως σήμερα ήρθε η στιγμή.
Πλευρά Στέλιου ( Την ίδια στιγμή )
Έχω βαρεθεί να την ψάχνω για ένα διάστημα την έβλεπα στο σχολείο τώρα έχει εξαφανιστεί από αυτό και κάνεις δεν ξέρει που βρίσκεται. Πήγα πριν δύο μέρες από το σπίτι της και ο παππούς της με ενημέρωσε ότι λείπει και ακόμα το κινητό της είναι κλειστό. Το κατάλαβα ότι πληγώθηκε αλλά αυτό έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Τις σκέψεις μου διέκοψε το κινητό μου που χτυπούσε σε άγνωστο νούμερο.
<< Παρακαλώ >> είπα αφού το σήκωσα
<< Γειά σου Στέλιο μου. Η γιαγιά της Χρύσας είμαι. Έχεις χρόνο να περάσεις για ένα καφέ θέλω να μιλήσουμε. >> μου είπε και μόλις κατάλαβα ότι ο θεός με λυπήθηκε
<< Μπορώ να έρθω τώρα έχετε χρόνο; >> ρώτησα ευγενικά
<< Ναι βέβαια ξέρεις που είναι το σπίτι; >> με ρώτησε με αγάπη
<< Μα ναι φυσικά σε δέκα λεπτά είμαι εκεί >> είπα έκλεισα το τηλέφωνο και ανέβηκα στην μηχανή
