Beyaz Çikolata

7.bölüm- UMUT YOK

"Evet hatırladım. Buyrun bir sorun mu vardı? Ayrıca siz benim telefon numaramı nerden buldunuz?"
"Sen memurla konuşurken ben çocukların eline tutuşturduğun kağıdın fotoğrafını çekmiş olabilirim. "
"Bu yaptığınız çok yanlış , herneyse uzatmıyacağım. Ne için aramıştınız?"
"Ben çocukların kaldığı yetimhanenin adresine ulaştım. İsterseniz gidebiliriz, hem böylelikle çocukların nasıl bir yerde kaldığını kontrol etmiş oluruz."
Aslında kesinlikle cazip bir fikirdi. Hem çocukları da çok merak ediyordum. Kabul etmekten bir zarar gelmezdi.
"Olur, akşam saat altı gibi buluşabiliriz."
"Tamam , o zaman ben seni bıraktığım yerden alırım. "
"Yok ben kendim gelebilirim siz bana adresi atın. Hem zaten ben orada kalmıyorum şimdi. "
"Lütfen saçmalamayın , siz bana kaldığınız yerin adresini atın. Ben de sizi oradan alıyım. Hem bir sorun mu oldu da taşındınız."
"Yok hayır. Öyle gerekti diyelim. Siz beni akşam saat altıda alırsınız. "
"Tamamdır , iyi akşamlar."
"Size de."
Telefonu kapattığımda şarja koydum. Ne çok arayanım olmuştu . Buruk bir gülümseme oluştu yüzümde.
Benim telefonun hiç çalmazdı ki. Rehberimdeki numaralar bile on taneden fazla değildi. Düşüncelerime ara verip kendimi uykunun kollarına bıraktım.
Sabah gözlerimi yattığım yerin çok fazla sarsılmasıyla uyandım. Deprem mi oluyordu. Gözlerimi açtığımda Selin ve Esmer'in yatakta zıpladığını gördüm. Hem de benim yatağımda . Sinirle burnumdan bir soluk verdim. İkisi de birbirinin karnına vurup şarkı aöylüyorlardı.
'' Şemsettin bin arabaya, Şemsettin bin arabaya. Şemsettin, seksiydiler on kişiydiler . Önce sevdiler , sonra dövdüler . Böğrüme vurdular , böğrüm ağrıyor . Karnıma vurdular , karnım ağrıyor..."
Bunlar şaka mıydılar .
Sesimi yükselterek uyku mahmurluğuyla bağırdım.
"Siz benim odamda , yatağımın üstünde ne halt yapıyorsunuz?"
Onlar hemen yataktan inip , yan yana bana masum bakışlar atıyorlardı. Selin söze girdi.
"Şeyyy... Biz seni kaldırmak istedik . Kahvaltı hazır , işe geç kalma diye. "
Hafifçe güldüm.
" Teşekkür ederim."
İkisi de bana hem şaşkın hem de mutlu gözlerle bakıyordu. Hep birlikte kahvaltı yaptıktan sonra Melis 'le kafeye gitmiştik. Ben hızlıca siparişlere yetişmeye çalışırken on üç numaralı masaya gidip ne istediklerini soracaktım ki duraksadım. Bu adamı bir yerden tanıyordum. Hafifçe gözlerimi kısıp nereden tanıdığımı çıkarmak için ona bakıyordum ki kendimi toparladım.
"Hoşgeldiniz, ne alırdınız?"
"Bir kahve alabilirim , sert olsun."
Başımla onaylayıp kahvesini hazırlamalarını söyledim. Adamın da beni tanıdığına emindim. Bakışları gözlerimden kaçmamıştı.
Bakışları çok sertti...
Adamın kahvesini verip arkamı dönmüştüm ki sesi ile adımlarım durdu.
"Beni tanıdın mı?
Hiç bir şekilde kendimden eminliğimi bozmadan arkamı döndüm.
" Açıkçası tanıdık geliyorsunuz ama kim olduğunuzu çıkaramadım. "
"Ben o gece size yurdun ismini soran kişiydim. "
Kafamın üzerindeki ampul bir anda yandı. Hatırlamıştım.
"Evet , hatırladım. Bir sorun yoksa işimin başına döneceğim. "
"Hayır, sorun yok . Siz işiniz ile ilgilenin lütfen. "
Sonrasında ise adam üç tane kahve içip gitmişti. Bu süre zarfında da gözlerini üzerimden çekmemişti. Diğer siparişlerini ben almamış Melis'e rica etmiştim. O da ortada bir sorun olduğunu anlasa da , irdelememişti. En sevdiğim insan tipiydi cidden.
Şimdi ise altında bir kot şort üstünde ise siyah tişörtümü giymiş . Saçlarımı tarıyordum. Nisan ayındaydık. En sevdiğim aylardı. Bunaltıcı bir sıcak olmamasına rağmen hava ılıktı.
Sıcağı sevmezdim...
Ayağıma kalın tabanlı spor ayakkabılarını giymiş, merdivenlerden iniyordum. Kızlar kapıdaki lüks arabayı ve de Karan'ı kaportaya yaslanmış görmesiyle beni soru yağmuruna tutmuşlardı. Ama onlara cevap vermeyip evden kendimi atmayı basarmıştım. Saat altıya beş dakika vardı.
Apartmanın dış kapısından çıkmam ile ona selam vermiş ve arabaya binmiştik. Arabada radyodan çıkan Cem Adrian 'ın büyülü sesi harince ses duyulmuyordu. Şarkıya içimden eşlik ederken o can alıcı sözler radyodan çıkıp kalbime dokunuyordu.