Am I Harry's Potter twin?

Chapter 11; De mauraudersmap en de waarheid.

De volgende ochtend voel ik de pijn ik mijn hooft niet eens meer. Harry lijkt anders te zijn, hij is ook ontslagen uit de ziekenzaal, negeert stom commentaar maar er is iets anders met hem hij lijkt vol zorgen te zitten en lijkt nerveus. We lopen richting het VTZK lokaal na het middageten.

"Als Snape opnieuw invalt meld ik me ziek!" kreunt Ron terwijl we naar het lokaal lopen, "Caitlin wil je kijken of hij er is?" Ik steek mijn hooft om de hoek en zie zoals ik verwacht professor Lupin voor de klas staan. "Kust is veilig" grinnik ik en iedereen zucht opgelucht, de halve klas is achter me gaan staan omdat iedereen een zware haat heeft aan Snape.

We lopen het klaslokaal in en gaan gelijk zitten aangezien we al laat zijn. Remus glimlacht verwelkomd naar ons. Meteen als de les begint komt er een stortvloed aan klachten over hem heen waar ik hem voor gewaarschuwd heb.

"Het is niet eerlijk hij viel alleen maar in. Waarom moet hij ons huiswerk geven?"
"-twee rollen perkament!"
"Hebben jullie aan professor Snape gezegd dat jullie niet zo ver waren?" vraagt Remus verbaast. Er valt een stilte en dan breekt de hel weer los. "Ja maar hij zei dat we veel te achter waren...."
"...hij wilde niet luisteren..."
"twee rollen perkament!"
"Maak je geen zorgen, ik ga met professor Snape praten jullie hoeven het verslag niet te maken." Remus glimlacht maar ik zie dat hij zijn lach in moet houden door de verontwaardigde gezichten. Iedereen in het lokaal zucht opgelucht en we gaan verder met de les.

Het werd een heel leuke les. Professor Lupin had een glazen kistje met een Zonpelaar meegebracht, een klein, eenbenige wezentje dat zo te zien voornamelijk uit sliertjes rook bestond en broos en onschadelijk leek.

"Hij lokt eenzame reizigers het moeras in," zei professor Lupin, terwijl ik aantekeningen maak. "Zien jullie dat lantaarntje in zijn hand? Hij hinkelt voor mensen uit - die volgen het lichtje - en dan - "

De zompelaar drukte zijn gezicht tegen het glas en maakte een afschuwelijk, blubberend geluid.

Toen de bel ging pakte ik mijn tas en liep naar de deur.

"Wacht even, Harry, Caitlin," riep Lupin. "Ik wil jullie spreken."

We liepen terug en zagen hoe Lupin een doek over het kistje van de zompelaar hing.

"Ik heb de wedstrijd gezien," zei Lupin, die naar zijn bureau liep en boeken in het koffertje begon te stoppen. "Zonde van jullie bezem. Kunnen ze nog gemaakt worden?"

"Nee," zei Harry. "Die boom heeft er voor gezorgd dat Caitlin's stukken niet meer te vinden zijn en de mijne zijn aan gruzelementen geslagen."

Lupin zucht. "Die beukwilg is geplant in m'n eerste jaar op Hogwarts. De leerlingen maakten er een spel van om te kijken wie de stam kon aanraken. Uiteindelijk raakte een jongen, Onno Nozel, bijna een oog kwijt en mochten we er niet meer in de buurt komen."

"Heeft u ook de dementors gezien?" vraag ik twijfelen.

Lupin wierp ons een snelle blik toe.

"Ja. Ik geloof niet dat professor Perkamentus ooit zo kwaad is geweest. Ze zijn al een tijdje onrustig... boos omdat hij weigert ze op het schoolterrein toe te laten... dat was zeker de reden waarom jullie zijn gevallen?"

"Ja," zei Harry. "Waarom? Waarom grijpen ze me... ons zo aan? Ben ik- "

"Het heeft niks met je zwakte te maken Harry, of die van jou Caitlin," zei professor Lupin alsof hij onze gedachtes kon lezen. "Sommige mensen worden sterken beïnvloed omdat ze in hun jeugd gruwelijke dingen hebben meegemaakt die andere bespaard zijn gebleven, sommige dingen kan je je niet eens herinneren maar komen dan naar boven."

Het blijft even stil. Het zou wel kunnen kloppen, ik bedoel ik heb mijn hele leven in een kostschool gezeten zonder familie terwijl de rest allemaal een familie heeft.