Am I Harry's Potter twin?

Chapter 26; Tijdreizen part 2

Nadat Ron, Harry, Hermelien en Sirius ok de tunnel zijn komen we iets dichterbij. We zien het comité, de beul, Droebel en Perkamentus langslopen enkele minuten nadat Harry en Hermelien het gat in zijn gesprongen.
"Hadden we Perkamentus maar bij ons gehad..." zuchten ik zachtjes. "Dan zouden vleesschouwer en Droebel ook zijn meegegaan," zei Harry somber, "Ik wet dat Droebel Vleesschouwer de opdracht zou hebben gegeven om Sirius ter plekken terecht te stellen."

Dan is het stil en kijken we hoe de vier manen richting het kasteel lopen en uit ons gezichtsveld verdwijnen. "Kijk daar heb je Lupin!" Remus komt vanaf het kasteel aanhollen. Met een afgebroken stok drukt hij op de knoest van de boom. De boom staat stil en Remus verdwijnt in de tunnel. "Had hij die mantel maar gepakt," gromt Harry, "Nu ligt hij daar maar gewoon." Hij kijkt even naar mij. "Als ik nou naar die boom ren voor ik Snape hem pakt..."
"Nee Harry, we mogen niet gezien worden!" Sis ik.

"Hoe kan je zo kalm blijven en alles laten gebeuren?" zegt Harry fel. Ik zie aarzeling in zijn ogen. "Ik ga die mantel halen!" Harry staat al half op en ik grijp zijn arm vast. Op dat moment kom ik aanrennen uit het kasteel. Ik blijf even staan en kijk naar de beukwilg, het is vreemd om een soort mini ik te zien. Ik begin te rennen en ontwijk een van de slingerende takken, een andere tak raakt me en slingert me de lucht in. Het ziet er inderdaad veel enger uit als ik er naar kijk. Ik val neer maar sta duizelig weer op en verdwijnt nu ook in de tunnel. "Zie je wel?" zei ik geïrriteerd, "Zie je wat er gebeurt zou kunnen zijn? We moeten ons verborgen houden!"

Het blijft even stil tot 2 minuten later Snape verschijnt. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Harry zijn vuisten balt als Snape de ontzichtbaarheidsmantel mantel oppakt. "Blijf af met je smerige tengels!" Sist hij kwaad, en het lijkt alsof hij op het punt staat zijn toverstok te trekken en Snape te vervloeken.
Voorzichtig leg ik mijn van op Harry's schouder om hem te kalmeren, wat lukt. Snape pakte de stok die Remus ook had gepakt om op de knoest te drukken en de boom kwam tot stilstand. Snape gooide de onzichtbaarheidsmantel om zich geen en verdween.

"Nou dat was het, we zijn nu allemaal in de tunnel." Fluister ik.
"En wat doen we nu?"
"Nu? Nu wachten we."

Even later zien we Hagrid die half dronken naar het kasteel loopt. We grijnzen naar elkaar als we zijn blije gezicht zien, trots op wat we hebben gedaan.

"Roos?" vraagt Harry plots. "Dit is de eerste keer dat we nou ja rust hebben, en ik heb niet kunnen vragen wat je eigenlijk echt vind?" Zei hij zachtjes. Ik kijk naar een rups op een blad die opeens heel interessant lijkt. "Waarvan?" vraag ik terwijl ik dondersgoed weet wat hij bedoeld. "Nou ja, dat je mijn zusje bent." Het blijft even stil. "Het was eerlijk gezegd een verassing," zeg ik twijfelend. "Maar ik ben wel blij, dat natuurlijk." Ik dwing mezelf mijn blik los te scheuren van de rups en naar Harry te kijken. "Er zijn nu alleen nog meer vragen die ik wil weten." "Zoals?" vraagt Harry.

"Waarom vertelde Perkamentus niks? Lupin vertelde me dat hij degene is die die camouflage spreuk op me heeft losgelaten. En – niet lachen – volgens Hagrid had ik ook een litteken en die heb ik niet." "Misschien ook onderdeel van de camouflage spreuk?" Oppert Harry. "Maar ik weet vrij zeker dat jij familie bent van mij."

Ik glimlach en geef hem een knuffel. "Bedankt Harry" zei ik. "Daar is familie voor" zei hij en ik grinnikte.

Het blijft even stil terwijl we wachten tot onze vroegere ik naar buiten komen. "Harry, er is alleen een ding wat ik niet begrijp... Net voor we bewusteloos raakten bij het meer waren al die dementors er he? Ik weet dat iemand of iets ze verjaagd heeft maar heb jij kunnen zijn wie het zijn?" "Het was een patronus..." zei Harry langzaam. "Een erg krachtige patronus." Het licht was inderdaad zo fel dat het wel een patronus moest zijn.

"Maar wie heeft die dan opgeroepen?" vraag ik dan verbaast. Na deze vraag bleef het even stil. Het kan een leraar zijn geweest maar dat betwijfel ik. "Het was in ieder geval geen leraar." Beantwoord Harry mijn gedachten. "Het moet een machtig iemand zijn geweest, om al die Dementors te kunnen verdrijven... was hij niet zichtbaar in het schijnsel van de patronus, als dat zo krachtig was. Kon je dat niet zien?" Vraag ik aan Harry. "Ja ik zag ze wel," begint Harry langzaam, "Maar misschien was het maar een verbeelding... ik kon niet goed meer nadenken... vlak daarna ging ik van mijn stokje." "Wie dacht je dan dat het waren?" vraag ik zachtjes en nieuwsgierig. "Volgens mij," ik zie de aarzeling in Harry's ogen en hij slikt nog een keer. "Waren het onze ouders."