Am I Harry's Potter twin?

Chapter; 12 Luna Lovegood en een Speciaal Kerstcadeau.

De weg terug naar Zweinstein was het stil. Harry zei niks en ik durfde er niks over te zeggen. Die avond ging Harry zonder nog iets te zeggen naar zijn kamer.

De volgende ochtend loop ik de leerlingenkamer in, het is lekker rustig. Ik besef dan opeens dat het de eerste kerstdag is, Hermelien zit huiswerk te maken en Ron licht languit op de bank snoep te eten. Volgens mij zijn wij de enigste van Griffoendor's die zijn gebleven.

"Goedemorgen" zei ik tegen ze en ik krulde mezelf op in de stoel tegen over de open haard. Ik las een boek om de tijd te doden en opeens hoorde we gestommel op de trap.

"Harry! Je - je ziet er vreselijk uit..." zegt Hermelien als ze opkijkt van haar huiswerk.

"Waar is iedereen?" vraagt Harry twijfelachtig.

"Weg," antwoord ik, "het is de eerste dag van de vakantie wist je nog?"

Harry knikt en gaat op de stoel tegenover me zitten.

"Het is bijna lunchtijd, ik wilde je net gaan wakker maken." informeerde Ron en hij keek Harry onderzoekend aan.

"Je ziet er niet echt goed uit Harry" zei Hermelien zachtjes. "Ik voel me prima" mompelt Harry.

"Harry hoor eens, we snappen dat het moeilijk voor je is nadat je het verhaal van gisteren hebt gehoord maar die geen stomme dingen." zei ik.

"Zoals wat?" vraagt Harry.

"Zoals, Black in je eentje proberen te grijpen" zegt Ron dan met een scherpe ondertoon.

"Dat ben je toch niet van plan hé Harry?"

"Want Black is het niet waard om voor te sterven."

"Weet je wat ik hoor als een Dementor dicht bij me komt," zei Harry angstaanjagend zacht. "Dan hoor ik mijn moeder smeken, en gillen tegen Voldemort en als jullie je moeder zo hoort gillen doordat een vriend haar verraden heeft zou je ook boos zijn."

"Harry alsjeblieft, ik snap dat dit moeilijk voor je is en ik snap dat het het ergste is wat je van iemand kan horen we vragen enkel of je voorzichtig wilt doen." smeekte ik.

"Nee je snapt het niet! Jullie allemaal snappen niet hoe het voor me is. niemand van jullie zou het kunnen snappen!"

"Nou ik kan het wel proberen, ik weet niet eens wie mijn ouders zijn, wat ze zijn of waarom ze me achterlieten, wilde ze dat of zijn ze dood, ik zou willen dat ik het wist. Dus ik snap wel wat er in je omgaat Harry."

"Je snapt het niet" zei Harry weer, "jouw ouders zijn misschien niet eens tovenaars of heksen, JIJ hoort niet steeds je ouders dood gaan, JIJ bent waarschijnlijk gewoon achtergelaten omdat je een heks was en je ouders niet!"

Zodra zijn woorden de lucht in gingen zag ik dat hij spijt had dat gezegd te hebben. Hermelien en Ron kijken naar ons. "Caitlin..."

Ik sta boos op, "oké dan snapt niemand hoe je je voelt dan ben je maar zielig we proberen je alleen te beschermen en te helpen maar als je liever alleen weg wilt kwijnen, doe wat je wilt..."

Ik storm de leerlingenkamer uit en ren de gang op. Ik hoor vaag mijn naam maar kijk niet om. Ik blijf rond in de gangen hangen. "Hallo waarom huil je?" vraagt iemand aan mij. Ik draai me om en zie een meisje met vuile blonde haren staat. Heeft geen schoenen en ik schat haar een jaar of 12. Ik glimlach zwakjes, "ja" mompel ik

"Wat is er? je kunt het mij vertellen" zei ze lief en ze komt naast me zitten.

Ik weet niet waarom ik mijn hart lichten bij dit vreemde meisje maar ik deed het toch. Ik vertelde haar niet alles, alleen over dat ik geen idee heb wie mijn familie is.