Am I Harry's Potter twin?

Chapter 1; Caitlin Snow

"En wie ben jij?" vraagt de invaller geschiedenis. "Caitlin, Caitlin Snow.." zeg ik eigenwijs. "Ga zitten nu! U bent veel te laat voor de les!" Schreeuwde de vrouw bijna. Iedereen is bang voor haar behalve ik. "Goed hoor ik moest alleen even plassen maar als u vind dat ik tijdens de les naar de toilet moet onthou ik dat," zei ik en ik veeg voor het effect het spuug van mijn gezicht. Ik draai me om en loop naar mijn tafel.

De les gaat verder. Ik luister half naar de uitleg die mevrouw Jansen geeft. O! Helemaal vergeten mezelf even goed voor te stelen. Nou ik ben dus Caitlin Snow en ben 13 jaar oud. Ik heb geen familie en woon in een kostschool vanaf dat ik 1 jaar was. Ik heb geen die wie mijn ouders zijn waarom ze me in de steek lieten of wat dan ook, ik leef dus al 12 jaar zonder ook maar iets over mezelf te weten. Ik frummel aan mijn ketting die om mijn hals zit. Mijn enige echte bezitting, het is een zilveren ketting met mijn naam erop. Als ik me verdrietig voel hou ik de ketting altijd dicht bij me, vreemd genoeg doet het me aan thuis denken, want ik denk wel dat ik een thuis had voor ik voor een verschrikkelijk kostschool werd gedumpt. Ik zou graag een familie willen, ik wil een huis hebben ik wil...

"Juffrouw Snow wat vind u?" vraagt juffrouw Jansen opeens. Ik waakte uit mijn trans, "ik wil.." floep ik er opeens uit. "Nee juffrouw Snow  ik vroeg niet of ik met u wilde trouwen maar..." De hele klas lach stuk en de docent lachte gemeen. "Alsof ik dat zou willen met een lelijke tarantula zoals u!" Bijt ik terug. De klas word stil en kijkt de docent afwachtend aan. "Ik zal dit melden bij u ouders..." De hele klas lacht weer en ik word boos, ze weet best dat mijn ouders dood zijn.

"Mevrouw dat kan niet!" roept een meisje opeens. Ik kijk vreemd op, nog nooit is er iemand voor me opgekomen. "Dat kan niet" herhaalde ze, "omdat haar ouders een carrière als lijk belangrijker vonden dan haar!"
Gelach. De docent doet niks aan deze uitspraak. Ze geniet ervan, "Meld je maar bij het schoolhoofd!" Zei ze dan. "Weeskind!" Roept de hele klas tegelijk.

Natuurlijk, ik ben het weeskind van de kostschool, iets waar ik altijd om werd gepest. Ik was niet normaal. Ik was vreemd, lelijk en anders. Zodra iedereen wist dat ik een weeskind was, omdat ik het hun vertelde dachten ze dat ik uit was maar aandacht, ik wou het niet. Maar die kreeg ik wel.

"En je hoeft u lelijke gezicht niet meer in de klas te laten zien!" zei de Docent. Ik pakte mijn spullen en stampte de klas uit. Ik gooide de deur dicht. Ik haar deze klas, ik haat alles.

De gangen zijn uitgestorven, omdat ik eruit werd gestuurd. Er liggen hier en daar een propje papier en het enige wat ik hoor zijn de Tikjes die mijn laarzen maken. Wanneer ik voor het kantoor van het schoolhoofd sta haal ik diep adem en klop. "Binnen," kraste de mevrouw Montgomery. Ik deed de deur open en liep naar binnen waar ik mevrouw Montgomery achter haar bureau zag zitten. Ze was een oude vrouw rond de 50 met grijs lang haar dat kaarsrecht is geknipt. Haar ogen hebben een grijze kleur maar niet de mooie soort, het is heem licht alsof alle kleur die erin zag eruit gezogen is. De kleur van vieze sneeuwbrij die je het liefst zo snel mogelijk ziet smelten.

"Juffrouw Jansen, heeft me gestuurd," zei ik alleen maar en gaf haar het briefje dat mevrouw Jansen aan me heeft gegeven. Haar legen ogen glijden over de regels. Ik heb geen idee wat juffrouw Jansen heeft opgeschreven maar het zal niet veel goeds zijn aangezien ze me haat.

Wanneer Mevrouw Montgomery klaar is met lezen kijkt ze me met spleetogen aan. "Wat. Is. Dit?" vraagt ze langzaam alsof ik stom ben.

"Dat lijkt me wel duidelijk," zei ik eigenwijs.

"Snow!!" Brulde ze opeens terwijl ze onverwacht op gaat staan. Een aantal pennen vallen op de grond door deze onverwachte beweging maar mevrouw Montgomery lijkt er geen aandacht aan te besteden.