Other World - Are you ready for it...?

3. Thakil

Ze zouden haar vinden, dat wist ze. Nog even en die vervloekte rotwolven zouden haar op het spoor komen. Het hielp beslist ook niet dat hij met haar gedachten rotzooide en de controle probeerde over te nemen. Ze werd er helemaal gek van!

Thakil nam een besluit en kwam slippend tot stilstand.

Links een grot, rechts een veld vol modder en voor haar een donker bos. De grot was uitgesloten. Als ze daar gevonden werd zat ze in het nauw gedreven en was het afgelopen.

Het bos was ook geen optie. Ze kon dan wel in bomen klimmen, in tegenstelling tot de wolven, maar de Clan zou haar om beurten bewaken. Ze zouden om beurten aan de voet van de boom patrouilleren en wachten tot ze dood zou neervallen. Of van de kou of van de honger of van allebei.

Dan bleef alleen het veld nog over. Het leek de domste optie van de drie. Maar de modder van het veld zou haar geur camoufleren. Het was alleen een kwestie van de zaak juist aan te pakken.

Thakil rende naar het bemodderde veld en liet zich met een noodvaart tot stilstand komen door te slippen en languit in de drets te belanden.Ze sloeg haar mantel om zich heen en rolde door de bruine smurrie.Vervolgens gebruikte ze haar handen om het overgebleven bloed aan haar mondhoeken te bedekken met modder. Ten slotte trok ze haar mantel uit en legde het kledingstuk als een deken over zich heen om ook het laatste stukje van haar lichaam aan het zicht te onttrekken.Ze was versmolten met het veld.

De regen kletterde steeds harder op haar neer en liet het veld langzaam onderlopen. Behoedzaam keek ze onder het geïmproviseerde deken door, met de geur van aarde en regen in haar neus.

Ze zag niets wat op een wolf zou kunnen lijken. Toch was ze er niet gerust in.

Plots voelde ze iets op haar staan. Een gewicht met drie poten. Nee vier.Ze beet op haar vuist om het niet uit te schreeuwen. Na enkele zenuwslopende minuten verdween het gewicht van haar rug en hoorde zede wolf spetterend weglopen.

Ze blies trillerig de lucht uit haar longen en besefte dat ze al die tijd haar adem ingehouden had. Dat had maar een haar gescheeld.

Van onder haar deken hief ze haar ogen ten hemel en murmelde vlug een bedankje. Als er iemand was daar boven had ze aan hem of haar haar leven te danken.

Toen de storm afnam kroop Thakil vanonder een dikke laag modder en water. Ze greep haar mantel, sloeg hem om en zette het op een rennen. Genoeg getreuzeld, dacht ze.

Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. Een vage kramp in haar onderbuik wees op schuldgevoel. Ze wist dat dit verkeerd as, maar hoe moest ze hier anders uitkomen? Te voet zou de Clan haar ongetwijfeld opsporen. Bovendien moest ze zo snel mogelijk haar bestemming bereiken. Dit was haar enige optie. Ze hield zichzelf voor dat ze geen keuze had en dat het doel de middelen heiligt.

Ze balde haar handen tot vuisten en kneep haar ogen nog harder dicht. Thakil ademde diep in... En ademde uit.

In een gouden licht en een explosie van koperen glinsteringen veranderde ze in haar zielsdier.

Zij werd hem.

Hij werd haar.

Ze steeg op.

Of beter gezegd, de majestueuze goudgele draak sloeg met zijn enorme vleugels door de nevelen. Zijn kop verhief zich naar de inkt zwarte hemel. En zijn brul liet de aardbodem trillen.

Thakil brulde mee. Samen schreeuwden ze de boel bij elkaar, hoewel dat hoogst onverantwoordelijk was. Maar wat konden de wolven haar nu nog doen? Ze vloog hoog in de lucht. Vrij en ontastbaar.