Other World - Are you ready for it...?

9. Ruby

Het contrast van de oranjebruine ondergrond en de blauwe planten kon niet groter zijn. De kleuren waren feller in het Weideland van Eden dan inde Nieuwe Wereld. Ruby vermoedde dat dat door de straling kwam.Misschien was die toch sterker dan ze in eerste instantie had gedacht.

    De dievegge vertraagde haar pas en keek met open mond om zich heen. Er was een soort absolute rust aan dit verlaten oord.

Hier en daar zag ze versteende bomen en groen oplichtende plasjes water.

Ze schokte en stopte abrupt. Hier had ze over gehoord. Lichtgevend groenwater afkomstig uit de hemel. De bijtende zure regen had tijdens de Oorlog hele dorpen verwoest, maar Ruby had gedacht dat de regen met de eeuwen weer normaal en doorzichtig zou worden.

Blijkbaar niet op alle plaatsen der aarde. De vervuiling in het Weideland was dus stukken erger dat ze had verwacht!

    Ze was bang. Ze besefte nu pas ten volle waar ze was en hoe onmogelijk het eigenlijk was.

Ze was in het Weideland.

Ze was echt in het Vervloekte Koninkrijk.

Hoe had ze zo stom kunnen zijn?!

    Ze groef in haar geheugen tot ze de broze pagina's van een gestolen in leergebonden boek weer voor zich zag. De wonderen van onze geschiedenis – De wereld van de Oorlog tot Nu. Ze bladerde in haar hoofd de pagina's weg tot ze vond wat ze nodig had.

Magiërs en Ouderen hadden het iedereen onmogelijk gemaakt het Weideland van Eden binnen te komen. Hoe was het haar dan wel gelukt?

    Er werd zelfs verteld dat de Alchemist zich ermee gemoeid had en de buitenkant van de bergen rondom het Weideland tot een broze hoopgesteente had gereduceerd met zijn vreemde drankjes en chemische formules. Zodat als iemand zou proberen de rotswand te beklimmen, hij door het breekbare gesteente zou zakken. Hij zou door de berg worden opgeslokt en verdwijnen alsof hij nooit had bestaan.

    De enige weg in en uit Eden was de Triomphpoort of kortweg de Poort. Een betoverd object uit de oudheid, gebruikt door een uitgestorven volk om hun doden naar de hemel te sturen.

Namiero had de magie van de poort weten om te keren en nu leidde deze dus naar de hel. De hel op aarde welteverstaan. Eden.

Ruby probeerde in paniek een nieuw luik te openen, maar ze zat vast. Het was alsof de lucht in steen was veranderd. Ze kon nog eerder die vervloekte bergen gaan beklimmen dan een luik halen uit dat blok beton.     Op het randje van een zenuwinzinking begon ze te ijsberen.Dit overkwam haar nooit. Ze verloor nooit haar zelfbeheersing, zelfs niet bij de moeilijkste diefstal.

'Omdat je altijd een uitweg had,' zei een gemeen stemmetje in haar hoofd. 'Hoe voelt het om normaal en zwak te zijn?'

'Ach hou je mond', snauwde Ruby.

Het zweet stond inmiddels op haar bovenlip en ze dreigde haar verstand te verliezen. Iedereen wist dat je hier niet lang overleefd. Zij had het ook geweten. Maar ze had het gevaar afgeschreven. Waarom had ze het gevaar afgeschreven?!

    Ze zou worden gedood door een kabouter of een trol of door de stralingslevels die ze had onderschat.

Ze kon zichzelf wel vermoorden!

HOE. HAD. ZE. ZO. DOM. KUNNEN. ZIJN?

Ze kende de verhalen.

    In de verte hoorde ze gehuil. Ruby staarde naar de maan. Wolven. Voor ze wist wat ze deed reageerde haar lichaam, sneller dan haar verstand, en riep het weer tot de orde.