Other World - Are you ready for it...?

11. Thakil

De Gouddraak in kwestie vloog inmiddels als boven de Dode Oceaan. Een groot meer dat zo vervuild was dat zelf de gemuteerde vissen er niet in konden overleven.

    Thakil was doodmoe, maar ze mocht niet opgeven. Ze kon hier nergens landen en als ze in het water zou neerstorten was ze gegarandeerd binnen de minuut dood. Ze vroeg het uiterste van haar zielsdier en klapte hard met haar vleugels in een poging hoger te vliegen. Ze wou de afstand tussen haar en het dodelijke water zo groot mogelijk maken.

Uitgeput scheerde ze over de oever vol chemisch restafval. Plotseling was het alsof iemand een druk van haar spieren had gehaald. Thakil haalde opgelucht adem. Ze was in een windstroom gevlogen en liet zich nu meedrijven in de kolkende luchtstroom. De luchtkollon bracht haar hoger en hoger tot ze haar vleugels voelde bevriezen. In paniek sloeg Thakil de gouden zeilen van haar zielsdier heen en weer tot het geschubde oppervlak weer ijsvrij was.

Thakil besloot te dalen. Liever in een gevaarlijk bos gevangen zitten dan in een bevroren luchtkollon, dacht ze. De Gouddraak streek neer en transformeerde op een paar meter hoogte. Het meisje viel met een noodvaart naar de grond.

    Ze stortte neer in een van de boomkruinen en greep naar alle takken die ze maar raken kon. De meesten braken af. Vergezeld met het geluid van afgeknakte stukken hout vervolgde ze haar val naar beneden.    Uiteindelijk kreeg Thakil op het nippertje een stevige tak te pakken en ze trok zichzelf op. Helaas waren de doorns van de boomarm haar hand binnengedrongen en het gif had haar bloedbaan al bereikt.

Het meisje maakte zich echter geen zorgen. Het was haar rechterhand geweest. Het gif van Namiero in haar inktzwarte aderen zou het gif van de Arboles Mortis neutraliseren.

    Ze herkende de boom aan zijn karakteristieke roze bloesems met rode meeldraden. Ze hadden wel iets weg van krokusjes maar dan vlezig en dodelijk. Hoewel het gif haar hand niet kon deren leek het Thakil toch verstandiger een andere boom op te zoeken als rustplaats.

    Met lenige bewegingen klauterde ze uit de Arboles Mortis en sprong naar een onschadelijke versteende boom. Ze zette haar voet op de onderste takken en hees zich naar de kruin.

Eenmaal boven aangekomen verwelkomde een geweldig zich op het meer haar. Ze zag het flikkerende water en de rest van het woud. De bladeren van vele bomen waren gelig en bruin. Vreemde kleuren als je bedacht dat het zomer was en het regelmatig regende. Maar Namiero's drager wist wel beter. De kleurencombinaties van de bladeren waren een gevolg van de verziekte bosgrond. Je kon aan alles in het Weideland van Eden de gevolgen van de Oorlog zien.

Thakil voelde haar armen trillen van inspanning en vermoeidheid en besloot een dutje te doen op een lagergelegen tak. Ze gespte haar benen vast aan de versteende tak met haar riem en controleerde of ze goed vastzat. Mooi zo. Ze sloot haar ogen en dutte in.