Other World - Are you ready for it...?

2. Harnock

2.Harnock

De wolf naderde. Hij rook aan het karkas en snoof. Het was Thakil, geen twijfel mogelijk, dacht hij. Alleen zij kon in zo een dolle woede een dergelijke ravage achterlaten.

Grauwend en kwijlend schudde hij zijn kop in een poging weer helder na te denken. Zij had die storm opgeroepen, of beter gezegd haar zielsdier,om haar sporen te wissen.

Grommend verhief hij zijn kop en huilde naar de maan. Ze moesten naar hem toekomen. Dit nieuws moest besproken worden. Hij hoorde getrippel achter zich en draaide zich om.

Voor hem stond een prachtige witte wolvin met helderblauwe ogen. Haar pels was doorweekt en besmeurd met modder. Harnock besefte dat hij er net zo beroerd moest uitzien. Maar als leider van de Clan had hij geen tijd voor zulke folien als ijdelheid en een bad.

Hij fixeerde de wolvin die hem ernstig aanstaarde.

'Ze is terug', zei hij, gebarend met zijn kop naar het afgekluifde zwijn.Haar ogen versmalden, een teken van achterdocht. De wolvin en Thakil waren nooit de beste vrienden geweest, wist Harnock.

De blik van de witte wolvin verzachte echter toen ze hem aankeek. 'Je moet deze verantwoordelijkheid niet geheel op jou nemen, hij is te zwaar.'

'Prinses,je weet...'

Op dat moment braken er takken en kwamen een stuk of vijf wolven uit de struiken gerend. De rest van de Clan, dacht Harnock. Mooi op tijd...

Hij vermande zich en nam een positie aan die macht en gezag uitstraalde.Poten gespreid, borst vooruit en snuit fier in de lucht. Door het frêle maanlicht en de striemende regen zag hij er extra imposant uiten de Clan boog snel zijn of haar kop en knielde. Een voorpoot onder hun borst, de andere gestrekt voor zich. Harnock gaf een haast onmerkbaar knikje met zijn kop ten teken dat ze mochten opstaan.

'Kijk', zei hij en zijn staart gebaarde naar het everzwijn.

Er klonk bezorgt gemompel en vijandig gegrom. De grijze wolf sprak zijn Clan toe: 'Vannacht heeft de verraadster weer toegeslagen. Afgaande op dit afgeknaagde karkas balanceert ze op het randje van waanzin. Namiero wint aan kracht. Thakil is nu zo mogelijk nog gevaarlijker en een bedreiging voor ons hele volk.'

Harnock zweeg even om zijn woorden kracht bij te zetten.

'De verraadster heeft deze storm ontketend om haar sporen voor ons te verbergen, maar we zullen haar vinden. Ga!' Alsof de hemel had meegeluisterd scheurde op dat moment een helwitte bliksemschicht de lucht aan flarden en liet de velden even fel oplichten. De zes wolvenhuilden ter bevestiging en vijf van hen gingen al op pad, met hun neus haast aan de grond geplakt.

Alleen de wolvin was niet in beweging gekomen. Harnock en Prinses stonden als enigen nog op het veld. De imposante grijze leider en de prachtige witte wolvin.

'Je gaat nog eens je leven verliezen aan die obsessie', zei ze.

Haar toon was teder en liefdevol.

'Je weet dat ik dat labiel individu niet kan laten rondlopen. Ze vormt een gevaar voor ons allen.'

'Dat weet ik', zuchtte Princes. 'Ik haat haar als geen ander maar...'Harnock onderbrak haar: 'Ze vormt een gevaar voor iedereen. Voor de Clan. Voor het Fort. Voor jou.' Hij staarde haar intens aan.

De wolvin zette een paar stappen dichterbij, zonder het oogcontact te verbreken. 'Altijd iedereen willen beschermen.' Ze deed nog een stap in zijn richting. Hun neuzen raakten elkaar bijna. Harnock voelde zijn hart sneller slaan, maar hij durfde zijn blik niet los te scheuren van haar ijsblauwe irissen.

'Misschien hou ik daarom wel van je.' De wolf voelde dat hij smolt bij die woorden en hij begroef zijn snuit in haar natgeregende pels. Ze rook naar bos en sparren en mos. Prinses duwde haar snuit in zijn pels. Ze sloot genietend haar ogen toen Harnocks woorden haar oren binnendrongen boven het geluid van het rommelende onweer.

'Ik hou ook van jou. Zielsveel.' Ze duwde haar neus nog een beetje dieper in zijn warme grijze vacht en voelde zijn strakgespannen spieren onder haar snuit.

Tussende regen, de nevelen en het onweer bleven ze staan, de twee geliefden- een verboden liefde was het – terwijl de regendruppels hun zonden weg wasten, al was het maar voor even.