Other World - Are you ready for it...?

6. Harnock

De zon kwam op en ze waren nog steeds niet thuis. De Roedel verhief de kop naar de hemel en de rozige lucht. Daar, in de verte, afgetekend tegen de bloedrode wolken, vloog een goudgele schittering.

    'Ze heeft het dan toch gedaan,' zei Beor ongelovig. 'Ik kon het eerst niet geloven, ik dacht dat ik me het verbeeld had.'

'Zoiets kan je je niet verbeelden, Beor!' grauwde Trainu. 'Heeft dat onwezen dan helemaal geen besef van het gevaar dat ze vormt?! Zo maar transformeren, ze is gek!'

'Zeis niet gek, ze is wanhopig!', schreeuwde Beor kwaad.

'Ja we weten allemaal hoe jij over de situatie denkt, papa.' Dat laatste woord zei de bruine wolf honend, haast spottend.

'Waag het niet om me zo te bespotten, Trainu! Je hebt het recht niet!'Trainu gromde en ontblote zijn tanden.

    'Ze is nog gestoorden dan we al dachten,' fluisterde Imo, een grijs-zwarte wolf. Harnock keek zijn kant op, het staargevecht van Beor en Trainu negerend.

'Denk je echt dat ze haar verstand aan het verliezen is, Imo?'

'Het lijkt er wel op, maar ik kan niet met zekerheid de mogelijkheid van een wanhoopsdaad uitsluiten. Volgens mij is haar strijd met het kwade nog lang niet afgelopen.'

Harnock knikte.

Imo was een oude taaie krijger. Hij had al het een en ander meegemaakt in zijn leven. En hoewel hij streng en bitter kon overkomen op een vreemde, was zijn oordeel altijd rechtvaardig en weldoordacht.

Bij het horen van de woedende stemmen van Trainu en Beor, verhief hij zijn kop.

'Hou op!' snauwde hij. 'Stelletje kleuters. Jullie persoonlijke geschillen doen er niet toe. Jullie ruzies zijn waardeloos voor de Clan en al helemaal voor het Fort. Thakil is getransformeerd, maar dat wisten we een paar uur geleden ook al. Er verandert niets aan mijn bevelen. We gaan naar het Fort en we herwerken onze plannen. We vinden Namiero. 'Harnock slikte even. 'Voor het Fort.'

'Voor het Fort!' riep de Clan hem na.

Een voor een verdwenen hun harige vachten en slagtanden. En een paar seconden later waren zeven woeste krijgers op weg naar hun huis. Een in de rotsen gebeiteld Fort met luchtzuiveringsinstallaties tegen de giftige stoffen en verduisterde ramen tegen de straling.

Alleen Harnock en zijn Roedel konden veilig het kamp verlaten. Wolven als zielsdier hebben had nu eenmaal dat voordeel. Ze waren immuun voor de gevolgen van de Oorlog.

    Eenmaal aangekomen voor de ingang van het Fort, een ruwe rotswand, gaf Harnock het bevel tot transformatie. Hijzelf veranderde in een ruige donkerharige man van rond de dertig.

De krijger legde zijn in leergebonden hand op een inkeping in de rotswand. Het gesteente schoof opzij en de Clan ging naar binnen.

Ze werden opgeslokt door de schaduwen van de rotsen. Alsof de berg een gulzige mond was te midden van bomen, struiken en lichtgevende gewassen.