Other World - Are you ready for it...?

14. Harnock

'Weetje zeker dat je haarsporen hier hebt opgepikt?'

'Positief.'

'Zo dicht bij de bergen van Hastil, dat lijkt me vreemd.'

'Twijfel je aan mijn leiderscapaciteiten? Ik zeg je dat ze hier is geweest en dat ze op weg is naar de bergen van Hastil.'

Ze stonden aan de rand van het Zilverwoud, een eindje van het vervuilde strand en het zwaar bezoedelde meer. Aan hun poten lagen de restanten van een uitgedoofd kampvuur. Hoogstens een dag oud. Harnock en Tanduro waren in discussie. Hoewel Harnock de trouwste volgelingen had die een man - wolf – zich maar kon wensen lagen ze toch af en toe met elkaar in de clinch.

De ander keek hem nog steeds opstandig aan, maar Harnock hield zijn poot stijf. Tanduro zuchtte en keerde zijn kop naar de bergen.

'Wat heeft de Goudddraak in vredesnaam in de bergen van Hastil te zoeken?' Harnock zweeg. Zijn hart sprong op. Hij wist wat Thakil daar zocht.Wie ze daar zocht. Maar het leek hem beter die informatie voorlopig voor zichzelf te houden. Tanduro wist niets af van hun geschiedenislessen en hij beschouwde de Zusters van XeliaF als een onzinnige mythe.

'Geen idee, maar daar zullen we achter moeten komen.'

De leugen knaagde aan zijn geweten. De wolf draaide zich om

en rende in de richting van het Fort, gevolgd door Tanduro.

Diezelfde avond stonden hij en de koningin in zijn kamer.

Het was zogezegd een formeel gesprek betreffende de laatste voorzorgsmaatregelen voor zijn vertrek.

Harnock had net de koning gesproken. Die had besloten hem eropuit te sturen samen met twee trouwe Wolven. Ze zouden Namiero achterna reizen en de kans dat ze zouden sterven was groot.

Prinses keek hem aan met haar grote blauwe ogen.

Ze stonden in het midden van de kamer, met hun handen in elkaar verstrengeld, tegenover elkaar.

'Mijn man is een barbaar, zoals hij jullie wegstuurt.' Haar stem trilde van woede en verdriet.

'De koning is een groot leider. Hij weet wat hij doet.'

Ze keek hem woest aan. 'Hij haalt ons uit elkaar.'

Hij nam een lok van haar witblonde haar vast en draaide die rond zijn vinger. 'Er was nooit een 'ons' om uit elkaar te halen, weet je nog.'

Ze slikte en haar ogen stonden vol tranen. 'Kom terug Harnock, anders zweer ik je dat ik je persoonlijk kom zoeken in die bergen!'

Hij glimlachte. Dit was de woeste en vurige wolvenvrouw waar hij verliefd op was geworden. Zijn hand ging naar haar hand en ze nam het doorschijnende kristal aan. Het was een hanger van watersteen, een uiterst zeldzaam gesteente dat de dragers ervan toestond met elkaar te communiceren op afstand.

'Onthoud dat je me hiermee altijd zult kunnen bereiken in geval van nood. Zolang de steen niet dof uitslaat leef ik nog.'

'Zeg dat nu niet!', riep ze schril.

Hij keek haar diep in de ogen en probeerde haar met die blik alles duidelijk te maken wat hij nooit in woorden zou kunnen zeggen.

Dat hij van haar hield. Dat het niet uitmaakte dat ze met de koning getrouwd was. Dat hij altijd naar haar zou terugkomen en dat zij hier moest blijven om alles in goede banen te leiden. Raghja wist van Harnocks verhouding. Hij zou haar steunen.

Prinses was het wachten zat en kuste hem. Eerst voorzichtig, vervolgens krachtig, alsof haar leven ervan afhing. Harnock wist niet hoelang ze daar stonden. Hij als krijger in zijn veelvuldig opgelapte gewaad en ruige haar en baard. Zei in haar sneeuwwitte satijnen jurk die net over haar enkels viel. Toen ze zich uiteindelijk hijgend van elkaar losmaakten zei de Wolvin: 'Ik moest je iets vertellen voor je vertrekt.'

Hij keek haar zwaar ademend en niet-begrijpend aan. Nog na brandend van de passie.

'Harnock ik ben zwanger...van jou.'

Hij staarde haar aan. Hij moest het verkeerd gehoord hebben. Het was alsof iemand hem een mokerslag op het hoofd had gegeven. Hij keek naar haar en zijn ogen werden vochtig. Ze nam voorzichtig zijn handen legde die tegen haar buik. 'Je wordt vader' leek het te willen zeggen.

'Ik word vader', prevelde hij. 'Maar dat betekend...'

'...Dat ik met de koning naar bed zal moeten.' Ze keek hem aan alsof de gedachte allen al een foltering was. Het deed hem pijn. Het idee dat zijn koningin naar bed zou moeten gaan met een ander. Maar...

'Het kan niet anders', vulde hij zijn gedachten hardop aan.

Hij keek weg van zijn hand op haar buik en verhief zijn blik naar haar ogen. Ze stonden gekweld. Hij veegde een traan weg met zijn duim.

'Ik vergeef het je, mijn lief.'

Zijn zware stem, vervult van liefde, maakte dat Prinses haar zelfbeheersing verloor en snikkend in zijn armen viel. Zelfs wolven konden niet altijd sterk zijn, bedacht Harnock terwijl hij haar liet uithuilen tegen zijn borst. Hij liet zijn kin op haar hoofd rusten en omhelsde haar nog iets steviger.

Toen ze een halfuur later zijn kamer verlieten zou niemand hebben kunnen raden dat ze in die kamer meer hadden gedaan dan een formeel gesprek voeren. Beiden namen afscheid met een knik en een buiging zoals het welopgevoede betaamd. En beiden vertrokken. Elk naar hun eigen avontuur.