Other World - Are you ready for it...?

13. Thakil

Thakil werd wakker door de geur van gebraden vlees. Ze had een knallende hoofdpijn en haar been dreigde eraf te vallen van de pijn.

Het duurde even voor alle herinneringen op hun plaats vielen.

Het meer, de spijker, de spalking. Tamira, haar hulp. Op dat punt liet haar geheugen haar echter in de steek.

Wat was er gebeurt?

Ze keek naar haar been. Er zat een bladeren kompres op.  Ze was echt wanhopig geweest. Ze zou nooit zomaar iemand aan haar lichaam laten werken. Laat staan een wildvreemde vrouw die beweerde een heks te zijn...Een heks.

Thakil ging rechtop zitten. Haar hoofd bonsde enorm en dreigde open te splijten. Even zag ze alles zwart. Toen de pijn enigszins was weggetrokken zag ze dat het nacht was. Ze had het koud.

Thakil sloeg haar mantel steviger om zich heen en negeerde de vallende stukjes modder. Ze moest er vreselijk uitzien.

Tegenover haar, achter het kampvuur, zat haar redder. De heks – het kon erbij Thakil nog steeds niet in dat ze bestonden - had niets meer gevraagd over haar achtervolgers en was niet verder ingegaan op haar panisch gebrabbel. Dat zou nu vast gaan gebeuren.

Ze zette zich schrap.

Tamira keek op uit de vlammen en haalde het konijn, dat ze aan het roosteren was, uit het vuur.

'Ik ben blij datje wakker bent.' Ze glimlachte.

'Heb je honger?'

Thakil kon nog steeds moeilijk geloven dat Tamira haar zomaar zou helpen. Dat deed niemand toch zonder bijbedoelingen?

Tochglimlachte ze.

'Reuzenhonger.'Wat voor spelletje de heks ook speelde, het leek haar hetverstandigste voorlopig mee te spelen.

'Mooiehanger heb je daar.' Tamira gaf een kninkje naar het amberkleurigemedaillon dat uit haar bloes tevoorschijn was gekomen.

Zebloosde en stak het snel weg. Niemand had zaken met haar beschermendetalisman.

'Jebeen geneest sneller dan verwacht. Je zal wel nog een paar dagenmoeten uitrusten.' Ze knikte en nam een konijnenpoot aan.

'Dus,die 'hen' waar je het over had...'

Zehad gelijk gehad. Ze wist dat Tamira haar zou gaan ondervragen. Haarspieren stonden stijf en haar maag lag plotseling in de knoop. Wegwas haar eetlust. Ze voelde Namiero kronkelen in haar borst, smekendom vrijgelaten te worden. Maar dat kon ze niet doen. Hoe vaker zetransformeerde, hoe sneller het kwade haar in zijn macht zou hebben.

Detalisman werkte maar tot op een bepaald punt. Het was geenmirakeloplossing, dat had ze altijd al geweten. Ze moest zo snelmogelijk haar tocht naar de bergen verderzetten en de zusters vanXeliaF vinden. 'Thakil? Thakil? Hallo?' Ze keek op. Had Tamira haariets gevraagd? Te oordelen naar haar afwachtende blik verwachtte zeinderdaad een antwoord. Ze schudde haar hoofd.

'Sorry.Ik was even weg.'

'Ikvroeg over wie je het eerder vandaag had. Wie zijn die 'hen'?'

'Wolven,'zei ze schouderophalend. 'Ze joegen me op.'

'Wolvenzouden nooit voorbij dat meer zijn geraakt.'

Deheks kneep haar ogen tot spleetjes.

'Hoeben jij eigenlijk voorbij die watermassa geraakt?'

Nettoen het meisje een smoesje aan het bedenken was, werden ze beidenopgeschrikt door een zacht roze licht. De gloed vervaagde en eenverschroeid papiertje viel samen met enkele smeulende sintels voorTamira neer.