Other World - Are you ready for it...?

4. Harnock

Thakil had zestien jaar in het Fort geleefd en ze was geliefd geweest bij het volk. Tot Namiero in haar ziel ontwaakt was en het kwade haar tot een verschoppene had gemaakt.

De koning had haar willen verbannen naar het Weideland van Eden, met het idee dat ze dan geen gevaar meer zou vormen voor zijn volk.

    Maar Harnock had wel beter geweten. Thakil zou door haar gin, kunnen overleven buiten het Fort. Ze zou een gevaar vormen voor de hele wereld, het Fort incluis.

Hij had de koning weten te overtuigen. Thakil had mogen blijven, weliswaar in een afgesloten deel van het grottencomplex van het Fort.    'Niemand mag weten dat dat monster hier nog steeds rondwaart, Harnock. Ze is nu jouw verantwoordelijkheid.' De woorden van zijn vorst weergalmden hem nog steeds in de oren.

Ouderloos als Thakil was, had ze in een Clanlid, Beor, een soort vaderfiguur gevonden. Hij had het dus aan Beor overgelaten, haar het nieuws te vertellen. Laf, dacht hij, maar wel effectief. Thakil had het besluit van de koning versassend goed opgenomen.

    Vanaf dat moment waren Harnock en dezijnen haar bewakers, leraren en enige vorm van gezelschap geworden. Ze waren op haar gesteld, maar ze bleven altijd erg behoedzaam. Ze zagen als geen ander het gevaar van de Draak onder ogen.

De Clan had geprobeerd het meisje op te vangen, haar een thuis tegeven, de duisternis te verdrijven.

Alleen Prinses had Thakil nooit vertrouwd en ze had gelijk gehad.

    Harnock en zijn roedel hadden niet kunnen opboksen tegen de duisternis en ze hadden de destructieve handelingen van Thakil niet langer kunnen negeren.

Harnock had haar persoonlijk opgesloten toen Princes haar verdoofd aan zijn voeten had gesmeten. Hij had Thakil in de cel gegooid en de beste bewakers op post gezet. Maar het was niet voldoende geweest.

Namiero was ontsnapt en niemand begreep hoe.

Plotselingwas de cel gewoon leeg geweest.

Poef, in rook opgegaan. Zomaar.

Hij hoopte dat Thakil zijn lessen ter harte zou nemen en zich alsnog zou verzetten tegen de Gouddraak. Hij hoopte dat ze ontsnapt was om naar de Zusters te gaan.

    Harnock had de gouden explosie wel gezien. Hij had de monsterlijke brul welgehoord. Dat hadden ze allemaal. Heel het Weideland was erdoor wakkergeschud. Maar wat kon hij doen? Op dat moment had hij geweten dat hij te laat was geweest.

Ze moesten terug naar huis en hun plannen opnieuw bespreken. Thakil kon niet voor eeuwig blijven vliegen, ze zouden haar wel opsporen.    Harnock huilde en riep zijn roedel bijeen. Toen iedereen er was deelde hij mee dat ze teruggingen naar het Fort.

'We moeten hergroeperen. We moeten een nieuw plan bedenken. We zullen haar vinden. Het leven van ons volk staat op het spel.' Het leven van de hele wereldbevolking staat op het spel, dacht hij er grimmig bij. Maar hij zei het niet. Het was zo allemaal al erg genoeg.

       

Hij voelde de staart van Princes tegen zijn achterpoot. Dat kleine gebaar gaf hem moed. Hij huilde en de Clan huilde met hem mee. Vervolgens verdwenen ze, een voor een, in het natgeregende struikgewas.