Desperation of a Broken Heart (COMPLETED)

CHAPTER 6

**

Loss and Gain, those two words are exactly opposite but what you wouldn't know about the two words is it being connected to each other. Not because you lose something you really lose it for life. Maybe, what you lost was just a borrowed thing from God and it's his way of getting it back on his hand for him to give you another thing to cherish for your happiness. IT'S SIMPLE TERM OF WHAT YOU GAIN IS WHAT YOU'LL LOST.

**

Bagong kasal? Anong nga ba ang pagkakaiba ng pagiging bagong kasal sa pagiging single? I doubt I know the answer. I never had a boyfriend and now, I'm married, dapat ba masaya ako ngayon dahil nakasal ako sa taong pinangarap at minahal ko pero bakit ibang-iba ang nararamdaman ko?

Some part of me is having hesitation. A hesitation which I don't know what exactly was. Hindi ko rin kasi maintindihan ang sarili ko. Magulo at maingay ang loob ko dahil sa halo-halong emosyon na nararamdaman ko ngayon, you can all think that I'm going crazy and I'm afraid I am going to be like soon.

"We need to talk Shan" Napatingala ako ng makita kong nakatayo na siya sa mismong harapan ko. I can't believe na ganito na'ko katuliro para hindi siya mapansin. Hindi ko maipaliwanag pero bakit parang nagdadalawang isip siya.

"Shan, It's about Tito Seb. Kakatawag lang sakin ni Dad" Saad niya na parang may kakaiba.

"Kamusta ang operation ni Papa? Succesful yun diba? Kilala ko si Papa, matapang yun at tsaka panigurado ilang linggo lang nandito na sila. I can't wait to see him again" Nag-aalala ko ng sobra sa kalagayan ni Papa kaya siguro natutuliro ako. Idagdag mo pa yung pressure na nararamdaman ko dahil sa pagiging asawa ni Johann. Pero I'm quite sure na maayus lang si papa, kilala ko yun and I'm sure na hindi yun magpapatalo lang ng basta-basta ng dahil lang sa sakit niya.

"Johann, tara kain na tayo medyo nagugutom na kasi ko ehh" Pag-aya ko naman dito pero bakit parang hindi ito mapalagay ay ni hindi siya makatingin ng derestso sakin.

"Johann?" Tawag ko ng hindi ito agad nakasagot.

"Shan....I'm s-sorry" What he's sorry for? A-anong nangyari?

"B-bakit ka naman nag sosorry? Is there any problem?" I asked intently. Medyo kinukutuban ako sa uri ng tingin niya pero hindi pwedeng tama ang iniisip ko. AYOKO!

"He c-can't go home" Ahh baka naman matatagalan lang ng uwi si papa dahil syempre magpapagaling pa siya.

"O-of c-course, he can't go home yet, he undergone major operation kaya malamang ay kailangan pa niyang magp-" Hindi ko pa man natatapos ang sasabihin ko ng makita ko ang pagka-awa sa mga mata niya. At ang tuluyang nakapagpabagsak ng lahat ng pag-asa ko ay ang sunod niyang sinabi.

"He didn't s-survive..." Hindi ko alam kung papaano ko tatanggapin ang sinabi niya. Is he really serious baka naman nagbibiro lang siya?

"W-WAG MO KONG B-BIBIRUIN NG GANYAN JOHANN! IT'S NOT FUNNY!" I shouted at him. Hindi ko kayang tanggapin ang kahit anong biro lalo na at patungkol kay papa.

"Listen to me Shan...." Hinawakan niya ang balikat ko bago siya muling nagsalita. Kinukutuban na'ko pero hindi pwedeng may mangyaring masama sa kanya. He can't leave us, kailangan ko pa ang papa ko. No!

"We looked for the best neurologist to perform the operation b-but...............d-during the operation, Tito got cardiac arrest na hindi kinaya ng katawan niya. I-I'm sorry but.....HE'S G-GONE."

"He's gone? How dare you to tell me he's gone!" No!! This can't be happening! This can't be!

"NO! NO! H-Hindi yan t-totoo! Sabihin mo n-nagsisinungaling ka!" Hindi pa patay ang papa ko, hindi pa siya patay. Ayokong mawala siya! hindi ko kaya, sila lang ni Kuya ang meron ako kaya kahit ano gagawin ko sabihin lang niyang hindi totoo iyon.