Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
§BÖLÜM. 3
“Davetiye”
‘İstediğin olmuyor diye üzülme. Ya daha iyisi olur, ya da hayırlısı budur’
Hz. Mevlana
Bahar siyah buklelerini elleri ile narince okşadı. Yüzüne yaptığı hafif makyajı son kez inceledi ve sandalyeden kalktı. Kenarda, kirli beyaz komodinin tam karşısında duran beyaz terliklerini giydi.
Birazdan beşik kertmesi ve ailesi onu istemeye gelecekti. Âmiyâne, tek özelliği önden çapraz kesimi olan bir elbise giymişti. Saçlarını yanına salmıştı. Takı takmayı pek sevmezdi, zaten takarken oldukça sade takılar seçerdi.
Bugün de öyle yapmıştı. Annesinden kalan antika inci küpelerini takmıştı kulağına. Boynu boştu, bileklerinde ise küpelerine benzer bileziği vardı.
Derin bir iç çekerek boy aynasının karşısına geçti. Bacak boyu uzun olduğu için elbise dizlerinin birkaç karış yukarısındaydı. Kırmızı elbisenin altına giydiği beyaz terlikler ise oldukça tuhaf duruyordu.
Birden bire bu komik görüntüye dayanamayıp kıkırdadı. Normalde böylesine güzel bir elbisenin altına krem rengi stilettolar giymesi gerekirdi ama şu an İstanbul'da bir konakta değil, Trabzon'da basit bir evdeydi. O yüzden saçmalamak istememişti. Sonuç olarak bu fazla absürt olurdu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aniden kapının açılması ile genç kız hemen ellerini önünde birbirine kenetleyip çevrildi. Halası Hatice girdi içeriğe. Çevrildi ve parlayan gözlerle Bahar'ı süzdü.
"Kınalı kuzum benum. Ne güzel olmuşsin sen böyle.." dedi nemli gözlerle.
"Hala, güzel oldum diye hiç ağlanılır mı?" dedi Bahar kıkırdayarak. Yaklaşıp halasına sıkıca sarıldı.
"Her şey'e ağlamasana, halacım. Valla küserim bak.." diyerek usulca sırtını okşadı.
Hatice güldü. Burnunu çekip, usulca Bahar'dan ayrıldı ve bu odaya geliş sebebini hatırlayarak gözlerini Bahar'ın gözlerine dikti.
