ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

2.

ΚΡΙΣ

Κρίστοφερ Τάιλερ. Ή απλά Κρις. Τα όνειρα μου είχαν ξεκινήσει να δημιουργούνται από πολύ νωρίς καθώς έβλεπα τον πατέρα μου να θριαμβεύει ως ροκ σταρ την δεκαετία του 90'. Και όταν εκείνος πέθανε από υπερβολική δόση μίξης ναρκωτικών ουσιών ήμουν εξίσου μικρός για να συνειδητοποιήσω τι γινόταν στον κόσμο γύρω μου. Έτσι ποτέ δεν σταμάτησα να πιστεύω στο όνειρο μου. Ποτέ δεν σταμάτησα να κυνηγάω το ταλέντο που μου κληροδότησε εκείνος ακολουθώντας με αυτό τον τρόπο τα χνάρια του στην μουσική βιομηχανία ώστε είκοσι χρόνια σχεδόν μετά από εκείνον να καταφέρω να απογειώσω την καριέρα μου. Στην αρχή η ιδέα ξεκίνησε ως ένα μικρό ποπ συγκρότημα. Η φήμη και η δόξα, αλληλένδετα στον κόσμο της show biz, δεν άργησαν να έρθουν. Γρήγορα ξεκινήσαμε να αποτελούμε ένα μουσικό φαινόμενο της κουλτούρας των νέων της εποχής μας όπου κάθε κοπέλα ήθελε να κοιμηθεί μαζί μας και κάθε αγόρι να μας μοιάσει. Πολλοί ήταν εκείνοι που ήθελαν να αρπάξουν ένα κομμάτι της επιτυχίας μας λανσάροντας σειρές ρούχων, αρωμάτων, παπουτσιών, καλλυντικών και ενός σωρού ακόμη προϊόντων χρησιμοποιώντας όχι απλώς την επωνυμία μας αλλά τα ίδια μας τα πρόσωπα. Και ρο χειρότερο όλων είναι ότι καθώς συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ζωή σου όσο βρίσκεσαι ακόμη στην εφηβεία μεγαλώνεις σε έναν κόσμο ψεύτικο. Καλείσαι να βρεις τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα σε ένα πλήρως επιχρυσωμένο κόσμο δημιουργημένο από τους μάνατζερ και τους υπεύθυνους παραγωγής σου ξεχνώντας τον λόγο που εσύ αρχικά ξεκίνησες όλη αυτή την ιστορία. Και αυτός ο λόγος δεν ήταν άλλος από το να φτιάχνεις μουσική που μιλούσε κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων που την άκουγαν. Που εκείνοι μπορούσαν να ταυτιστούν με τον συναισθηματικό σου κόσμο τη στιγμή που έγραφες το τραγούδι. Έκλαιγαν μαζί σου, γελούσαν μαζί σου, πονούσαν μαζί σου. Αυτό ήταν η επιτυχία του κάθε συνθέτη, του κάθε στιχουργού μα κυρίως του κάθε μουσικού. Και κάθε φορά που βρισκόμουν πάνω στη σκηνή ερμηνεύοντας αυτό ήταν το μεγαλείο της τέχνης που αντιπροσώπευα. Ή τουλάχιστον αυτός ήταν ο λόγος που αγαπούσα τόσο τη μουσική και το τραγούδι.

Σύντομα όλα άλλαξαν. Το συγκρότημα έγινε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που ελπίζαμε. Και εμείς γίναμε εμπορεύματα. Συνηθίσαμε να λατρευόμαστε από τους κοινούς θνητούς και δεχτήκαμε την ιδέα ότι ήμασταν κάτι πολλοί περισσότερο. Ήμασταν διάσημοι που με μια μόνο φωτογραφία στο ίνσταγκραμ ή μια φράση μας ήμασταν ικανοί να επηρεάσουμε όχι χιλιάδες αλλά εκατομμύρια θαυμαστές μας ανά τον κόσμο. Και ο αριθμός εκείνος αυξανόταν ραγδαία.